Irena Gjoni: DEDIKIM MUA

 

IRENA GJONI

DEDIKIM MUA

E mora zemrën në njërën dorë
Dhe me dorën tjetër në zemër,
U nisa…

Trokita
në një derë lyer me bojë të artë.

Prita.

Dhe drynin me ndryshk,
vetëm atëherë e pashë
Atëherë kur qe bërë natë
(Mallkuar sytë e mi
që dinin të shihnin veç natën)!

E mora dorën ngarkuar
me sytë e mallkuar
dhe e futa në xhep
(Në një xhep të verbër
që ish’ pagëzuar
nga soji i banorëve të tij)

U ktheva…

Veten s’e gjeta atje ku e lashë
Gjeta vetëm qenin besnik
që ruante shtëpinë e braktisur.

Atëherë u ula të qaja
për veten,
për zemrën e ikur,
shtëpinë e braktisur,
për sytë e vjedhur nga xhepi
dhe atë tatuazhin e vajzës,
vdekur në asfaltin e thatë
që s’kishte kush ta lante më me lotë...

U ula të qaja dhe qesha
Kisha harruar se të qash pa sy
dhe me zemër të lënë diku,
është e pamundur.

U ngrita i verbuar
dhe eca drejt vetes
Truri përpiqej të më bindte
se kisha vdekur më në fund…

Ëndrra la pas makthin më të gjatë
Se gjatësia e jetës së fundme
E më të shkurtër
se gjatësia e jetës së përjetshme . . .