Buqetë poetike nga Hasan Selimi

Hasan Selimi

PRES

Larg, larg sa s`shihet
U plak edhe kjo ditë.
Përvluar nga kujtimi
Harrova një gëzim,s`ka ardhur.
Tash sa ditë pres një fjalë.
Akoma në heshtjen tënde të largët.
Ngjitem në kujtimet e mia,
Marimangë e qosheve të shtëpisë.
S`gjëjë asgjë që flas me të për dikur.
Ti akoma sjell, s`ke një fjalë.
Nëse vjen apo vdek ke t`uj ardh.



MALLKOJ  ZANËN

O, moj zanë të vraft i madhi Zot.
Çdo vit flokun kreh me gishta, 
Flokun e gjatë sa krahu i pishës
nëpër gishta e për bira të gardhit
m`ke kqyr,
flokun tënd djeg.
Hinin në trojet e mia e ke gjuajt.
Sytë janë shue, dritë s`panë më.

Oh, moj zanë të djegtë rrufeja e borës.
Çdo vit pshty në arat e mia,
Flliqësi aty ke gjuajt.
Prej marazit, tokën m`bane gur.

Oj zanë tu shoft drita e trupit.
Gjithëherë më m`ke djeg prej trupit tënd, dritë.
Arat mi ke djeg pa korr, baçen pa pjek.
Gjithëherë jam rrit me frikën tënde.
Rrufen ma ke gjuajt tek ogiçi,
Kumonën shue, s`dëgjohet kaherë.

Zan ti kjofsh e zezë, drita e fildisht tu djegtë.
Për çdo njëmijëvjet djeg n`mue e qesh.
Mërzitem e veten ha dhëmbë e pa dhëmbë.
Ty të mallkoj e vetën e shaj gati gjithëqysh.
Harrnue jam me djegiet e tua.
Jam mbuluar mos më shikojnë askushi,
çka nuk duhet pa, prapë ti zan je mallkimi.

Oh zan ti u bafsh qyqe e rremit thatë.
Me shpendë të tjerë ti bajsh dashni.
Të raftë vlera deri në trumcak.
Unë të pafsha tuj qa.

Mbetesh në borë e në verë për ujë.
Drita për ty u baftë terr e ti qafsh.
Dragoj e kulshedra për ty u bafshin këngë.
Të pafsha të strukune prej këngës hutinit.

Pse oj zan më bane të mallkoj?
Nga cepi në cep të kam dasht
Hijeshin tënde e kam shëmbëllyer
Hjek kam edhe pushkë kam ba për ty
Tash po të shaj e mallkoj me e pa zemër

Hajde një ditë këtu në trojet e mia.
Hajde me mend tjera,
Mos më detyro të mallkoj,
Lidhu si dikur për mallet e mia dritë
Të kemi një bjeshkë edhe për Omerin,
Të këndojmë edhe ma shumë se tremijë vjet,
Ti të jesh filli e fundi i këngës sime.

Zanë u bafsh nuse në trojet e mia.
Bukuria jote dritë e baftë natën diell.
Këndofshin për ty yjet e zogjët e pranverës.
Ty të laftë ujtë e krojeve të mia.
Nuse kjofsh, orë në votrën time.
Qoftë xhelozi mallkimi im për ty.
Dashnia në ty Zanë u baftë flamur.



PUTHJA

Ngjit jam në luginat e ortegjeve.
Kërkoja diçka humb me kohë.
Puthje mora prej bjeshkës pa emër.
Dergj ajo prej moteve ngrirë.
Harruar unë e ti si puthet.
U tremb puthja, u tremba unë,
mali u lëkund, ortegjet u lëshuen.
Unë e puthja mbetem në t`ftohtë.
Puthja avull unë njësh me borë.



GJETHE PENTAGRAM

Më fletën e një dege luajta melodi.
Melodinë e krijova pa rregulla muzike.
Drodha këngë, vargje e valle.
Zogjtë më ndiqnin, tingujt bashkohen.
Fleta e grisur filloi të shterr.
Plasën timpanet, veshët
prej gjinkallës.
Zogjtë u tretën,
unë në bokrrinën e nxehtë.



PYLL I MOÇËM

I moçëm pylli, 
shetisja një ditë.
Ecja mes lisash të vjetër e të rinj, 
Gjethi i vjetër shtroi, 
Njomëzonte të riun.
Bukurinë e tij s`mund ta vizatoj,
qiell fare,
hija zotëron,
diell me rreze harlisur
s`duket, 
qetësi muzikore,
Teatër… 
violinë e zogjëve
ledhaton.
Unë ecja si në qilimat vajznore.
Më ndiqnin nga pas sinfonitë pyjore.
Violinë e zogut degë më degë.
Shpallte himnin tim.



MOS MË HARRO QË ISHA UNË

Turrem, ti s`shikon.
Unë i vetmuar digjem dhe s`pushoj.
Ngjarjet vijnë nga afër e larg.
Ngado që ngjitem ti mposht besimin.
Tani mbajte pësimin e beso.
Kot.
Tash s`të ndahem të shikoj.
S`të përkëdhel askushi si dora jote.
Dëgjo pra, 
unë jam aty  kur ti ke nevojë.



NDA JAM

Në shtëpinë time m`kanë n`da, 
Nuk kam ngel fare,
veçse frymë 
Pjesën ma të mirë,
shpirtin e morën
Luajnë me të si don, 
herë e përkëdhelin.
Herë mërziten me të por e mbajnë
Tash jam në rrugëtim fizik
Ndoshta do të lakmojnë edhe…
Fjalën më grabiten
Në bujari më ban bashkëpronar
Dashurinë se mbaj mend fare
E kanë vjedh një here e një kohë.
Pak hijeshi pata, ma transferuen,
Dikund aty e dikund këtu
Tash s`më ka mbet veçse
një lojë voglie  (fëmije), 
se kam tregu.
Përpiqem të pajtohem
Në  vetën time hiç.



U LODHA

Sytë e saj në harkore pushojnë
Jo një, dy gjysëm hanë.
Shikoj aty çdo ditë,
përpiqem për pak vemendje.
Turrem me vrap se mos harron njërin
Due ta marr,  n`xhep t`zemres ta mbaj.
Lodhem djersi dhe s`gjej çka kërkoj.
Avullon e prek, aromën dëgjoj në shpirt
Freski ka lënë, tash më kaplon gjumi
S`dëgjoj asgjë  derisa hana puth n`mue
Rrallë ndonjë zog rrugëhupë 
As kumon, as blegrim qingji
Qenka natë, qyshkur këtu
Ngatërroj rrugë n`derë të syshkruemes.
Piskam qensh, delet tremben
Dega e lisit më përplasi hanën n`sy.
U tremba s`ndalova
Dielli më thumboj egër
Mëngjes vonë,
n`vend të fillimit
Erdhi dada.
Bashkuem avujt.




MORT, APO FESTË

Të krisun na thonë
Punëtorë të vjetër, 
prej kah ka le dielli
Na quajnë të këtij, herë të atij
Dergjem ndër këto fjalë 
Mizat lëshohen herë prej një ane,
herë një anë tjetër.
Lodhshëm
Dëgjoj fjalën kuku
Qyqe s`është, as grue në vaj kobi
Është një që ndjell çdoherë kob
Mjaltin  s`ruan as për mikun e parë
Ngjallet trubullimi i lumit fjetun
Shikoj grepat e hanës mbledhun
Mendoj, kobi është stuhia a shiu
Derdhet për tokë pika lloçi
Kob, kob bërtasin njerëzia
Po vjen një tokë tjetër
Të bashkohet me këtë këtu
S`ka thanë zoti, luten të tjerë,
të tjerë mendojnë prapë, të tjerë luten.
Gurrat thahen edhe në dimër
Bari s`qesh si qeshte, më parë, 
në malin e bardhë.




TI MOS MË BRAKTIS

Dëgjova me vëmendje, Lekë Dukagjinin.
Mos më braktis, më tha si në vaj.
As nanën, as gruan, as motrën nuk i  kam dhunu.
Rri, si ka hije në kullën e ndërtueme prej babës tim.
Rri  dhe rrëfehu në kishën time, atje ku e di edhe ti.
Kërko llogari, si dikur motit, në tel të lahutës,
marrë në jelen e kalit bardhë.
Nuk jam si kanë thënë trim mbi trima, në male me fletë.
Kërkoj  mençurinë pa shpatë, pa heshtë, pa pushkë,pa plumba.
Ngjitu deri në kishë e mëshirë e pendim kërkoi asaj që ka mbet
Shenjën e lavdisë kërkoje, tek fjala besë, tek e fshehta.
Mos e rrëno kalanë e Spanve, atje, ku unë kam ecur s’pari.
Shih me kujdes se gjënë gjurmët e mia,
në ato troje, sokake me gurë.
Dorën time e gjenë në kishën e Toplanës hapë si krah shqipje.
Mos më braktis, se ke braktisë, krejt bëmet e tua, or nipi im.
Merr zemër nga fjala e pa thënë dhe kuptoje,
 se si duhet  thënë e dhënë…
Merr mall nga gurët e kalasë, që i kam përdorë një nga një.
Vendos si në folenë vezët e pulës në mendim përjetësinë.
Erdha nga ana e anës dhe kërkova qytetnim, që ta lë pas, për ty.
Shenova tërë jetën, të lë diçka, që ka hije, në rrasë të bjeshkës.
Kalova nga guri në gurë mos të lë gjurmë, për nga frika.
Të mos më gjejnë që të fshijnë ty, që vjen pas meje.
Në katundin tënd vendosa banesë pa ujë,
pa kripë, pa miell në magje.
Librin ta lashë shenue në kanalet e mendjes,
që ti t’i këndosh edhe në gjumë,
Hallit nuk i tregova, se kush jam, e kush do të më gëzojë.
Lavdruar jam edhe unë, kur i ri në pjekje e sipër.
Mejdan kam ba edhe për një vajzë të amël me sy yll.
Mos i thuaj kujt, se atëherë nuk ka patur kanun.
E unë shënova historinë ligjore në shpatë,
të shpëtoj ty dhe pas…
Ngjita majat dhe në vende të ulta, nuk më rrihej.
Dogja tirqit, xhamedan dhe opingat i vesha nga sprapthi.
Ika të lë lavdinë ty o mjeran, jetim që kërkon babë.
Të vendosa në provën e madhe, për rreptësi shkrimi.
Tash pesëqind vjet më thërrasin prijës.
Bile edhe përfolë më kanë, se nuk isha nga ata…
Ngjeshun pas librit me nene dhe detyrime. 
Lodhun jam tash pesëqind vjet, nga çdo lloj fryme.
Ndaj të thërras, mos më braktis, se është dami i të dyve.
Siç është dami i kalasë pa rojtar.
Siç është dami i kishës pa meshtar.
Ja kush je ti, o mjeran, nip tash pesëqind vjet.
Me punë e pa punë,
me librin fsheh në rrudhat e trunit.
Mjaft  ke bërë, ia dole, nuk duhet më.
Veç mos më braktis.