 |
| Azem Osmani |
MË DRITHËROJNË PRITJET
Pritja e autobusit me goma të gozhduara
Shtatë unaza kurrizi m’i shkallmoi
M’u zbardhën shtatëdhjetë qime floku
Pritjeve të skanimit të dijes në provime
Një ditë më peshonte
Tonelata ortek pritjesh
Zbrita shtatëqind ujkesha
Vargmaleve të ngrira
Ta kafshonin kohën e pritjes
Që ti, të më vije sa më parë
Si një hyri hirmadhe
E bekuar me ujin e Syrit të Kaltër
Andaj, dhe më drithërojnë pritjet
Nga libri në dorëshkrim, "Dera e pushtë"
Ç’NA DUHET HIJESHIA JOTE KORONAVIRUS?!
Kujt i vajti në mendje ta ndez dashuninë e tërbueme
Gjithë ky tërsëllëm ndaj nesh
Që nuk u mahnitëm
Me hijeshinë tënde - ngjyrëndezura kurorash
Ç’faj kemi që na fshiheshe para syve
E s’të shihnim teksa defiloje si mbretëreshë
Sa deshëm të të lavëdronim, mësysh të ramë
Që gjuhë e as racë s’dalloje
Por, globin kur vure në shuplakë të dorës
Turravrap me harbim na le pa frymë e pa jetë
Të fshehur nëpër skuta si në orë policore
Po bëjmë dashuni me maska
Atëherë, ç’na duhet hijeshia jote koronavirus?!
12 Mars 2020
PURPUR I NDEZUR ABAZHURI
Me teh ndjenjash preva çaste
Zhytur në sherbet drite
Purpur i ndezur abazhuri
Si copat e tespiçes në tepsi
Nga sirtari i rrethuar me gjemba kohe
Nxora në liri një fletë ngjyrë bore
Fletë me palcë celuloze
Regjur vapësirave nëpër vite
Habitem me veten
Si arrita të kashais hollësi
Në horizontet e pafundme
Të një syri në dehje
Në këto dallgë ndjenjash
Syth vargu i acartë apo i ngrohtë
Germa të ujshme me vesë a me lot
Pak rëndësi ka se në ç’gjendje rrodhi
Kur muza kullon mes rrënjësh
Shpirt që gjason në ah
3 Mars 2020
RINGJALLJE E DALLGËVE
Anije thesarësh e zaptuar
Nga kusari i babëzitur me një sy qorr
Një pluskë e syrgjynosun
Në detin e trathtuar nga dallgët
Anije me shpresa të varura në vela
Ashtu sikur peshqit e uritur
Që sillen vërdallë fundit të saj
Të padruajtur nga kurthe peshkatarësh
Ringjallje e dallgëve si turma të tërbuara
Në pikën e horizontit të tokës së ngjeshur
Përplasje, që la gjurmë kërdie
Plazheve të nxira me fosile guaskash
E vezullima shkëmbinjësh
Nga thesarët e shpëtuar
9 Shkurt 2020
ERDHA
Erdha pa ritualin e puthjes së dheut
Si një dashuri nën strehë, ku rrufeja shkreptin
Mallin nuk e lash të më përplas në gulfim
Mbi këtë tokë plot dhimbje plagësh
Kundroja gjurmë braktisjeje
Strukur fërfëllizash dimri
Në oborrin që më mbante mëri
As çehre e as ngjyrim
Veç pak shpresë gjeta për një buzëqeshje
Tek trëndafilat e mi
Të mbijetuar në akuarium
30 Janar 2020
HIJET
Kur dielli m’i mbarështoi buzëqeshjet
Hija e tkurrur mu fsheh pas
Nuk më ndahej në asnjë hap
Nga smirë e mpiksur në palcë
Sa ara kultivova me buzëqeshje
E hambarë dëshirash që gromësijnë
Hija mbeti vetëm hije
E hidhur ndanë buzëqeshjeve
E plogët kundrejt çallëstisjeve
Edhe tokës sonë i ra zhugëza
Nga pikturat e ndiçme
Që njohin veç ngjyrën e zezë
Hijet vetëm kaq mund të bëjnë...
3 Janar 2020
E DASHURA TOKË
E dashura tokë
Kur të këputi
Sëmundja e ulcerës në lukth
Nuk i re vetes mbas
T’i fashitje dhimbjet
Në freskun e dallgëve të ujit
Shenjtëruar në rite puthjesh
Me brigjet e Durrësit të pashëm
E dashura tokë
Pse sëmundjen na e mbajte fshehtë
E ne flinim të qetë
Të patrazuar nga grahmat e tua
Pse të rrinim mbi plagën tënde
E mos t’i kërkonim ilaçet për shërim
Por, vonë...
I fishke dashuritë nën rrënoja
Në vend se t’i përdorje melhem
2 Dhjetor 2019
DASHURI STINËSH
Kashaisa fund stinët me krehrin e kalit dori
Flokëshprishurat lëmova
Nga dashuria e shthurur në dorëzim-pranim
Më vjen të qaj, që një dashuri
Qoftë edhe pa shthurje
Kurrë s’e përjetoi pranvera me vjeshtën
E as vera me dimrin
Sikur veç njëherë
Të zhvendoseshin stinët
Ta shihja të ftohmën e akullt
Në përvëlimin e verës
Puthjet e çmendura
Mes gjethesh të blerta e të florinjta
Dashuri, që përvëlohen duke pritur
Të shpërthejnë diga të nëmura qelish
17 Nëntor 2019
GJURMË
Me sqepin e gojës lakmitare
Çukiti në degë të njomë
E në fyt këputi bulën e kohës së artë
Erdhi vjedhurazi në vjeshtën e skamur
Një vjeshte, që vera nuk ia poqi fjalët
Babëzitur, i kafshoi si mollë
Papandehur, dhëmbët e ndërgjegjes iu mpinë
Ra një vetëtimë e mpirjen ia shkriu
Derisa filmim radiografie dhelpërisht i nxori
Pas zgjimeve nga kumbi i mërmërimës
As edhe një grimcë lyshtre nuk mbeti
Pa u pa gjurmë në celuloidin e zi
13 Tetor 2019
Ç’PO NDODHË ME RENDIN E NATËS
Përpëlitem për një sy gjumë
Mbi këtë shtrat
Që nuk ndihet rehat
Nga veshtullat e natës
Si të fle, kur mendimet u mbinë
Mezhdave arash djerre
T’i bënin sogje shpresës tekanjoze
Bredhur rrëpirave të territ
Ta këpus shiritin e përurimit të agut
Po ëndrrës si t’ia bëjë
Që gjumin e do si peshku ujin
Lundruese drejt lakmive të pakapshme
Hë, ç’po ndodhë me rendin e natës
Thyerje heshtjesh zgjedhore
Nga rrëmujat e një shpirti të sfilitur
Ta shoh zgjimin e atdheut
Me sy të liruar nga sklepat
05 Tetor 2019
 |
| Fehmi Berisha |
ENVERI DHE ADEMI SHTRYDHEN GURIN
I besonit diellit si ngrohtësisë
të zemrës
cepit të buzëve i besonit puthjes
njeriut të lirë
ishi pellazgë, ishi Ilir
Gjatë shekujve të stuhishëm
maleve kalëronit përpjetëza
e teposhtëza
sert ecnit acareve e zjarreve
gurin e puthnit e puthnit tokën
e mbi kokë kur vënit plisin
këngës ia thoshit sa jehonte bjeshka
e të gjithë merrnin kushtrimin
Zemrave u jepnit shumë dashuri
edhe mbi shkrepa përkundej djepi
si varkat në detin Jon
kur plagët ua lëpinte valë e tij
malet kokëlarta ju merrnin në gji
Si teshat e trupit u rrinte vdekja
me dhëmbë mbanit përgjegjësi
kurrë s`ua pa kurrizin heshta
e ndjenit ligësi
balli juaj kurr i ulur,
as syri për dhe
kokën i jepnit shpatës,
kurrë atdheun prangave
as qytet, as katund as shtëpi
kund s`mbeti
pa të rënë për atdhe,
për qytetërim njerëzimi u bëtë fli
Eh Troja ime e lavdishme
me ty s`ia dolën ballë për ballë
të mundën pabesisht
të morën me tradhëti
asnjë s`të pikturoi e këndoi si Homeri
me aq besnikëri
Pastaj ndër shekuj u bë lesh arapi
mbi kaltërin tënde
mbi malet e mbi detin tonë
u turrën re të zeza
romaku, turku, shkau, greku
dreqi dhe i biri
shembën vlera
paraja, rrena, pisllëku e mashtrimi,
ardhmërinë ditëve tona ua vodhën
aq shumë prapështi tjerrën
sa përvetësuan lavdinë
Ndër shekuj kjo tokë
bashkë me dhimbjen time
ruajtën fjalën e këngën e këputur,
ruajtën pika gjaku,
ADN e atdheut,
erdhi si enë çeramike,
si enë ushqimi erdhi
si qelibar, si bylyzyk
e si unazë dashurie
si shpatë e hanxhar trimërie erdhi
si ninullë si lirikë
erdhi si baladë epike
erdhi si vulë fisnikërie
Era shpalosi fletët e historisë
njëra pas tjetrës erdhën
dëshmitë, provat, faktet
të gjitha në një shteg
shumë janë, shumë si gjethe lisi
stoli, fjalë, besë
e këngë plisi
ngjiten përpjetë në breg
Sa shumë jua dua kokëfortësinë
ju dua
se kryeneçe jeni, se fakte jeni
dëshmi e prova historike
eh, sa gjatë, shumë gjatë
në heshtje ratë
nuk u ndjem as nuk u pamë
se shumë kohë,shumë shekuj
pa vesh dhe pa sy
patë mbetë Dardania
mjegullnajë e madhe ishte
E nisën rilindasit
deri n'pikë Enveri e bacë Ademi shtrydhën
gurë e dru
që të flasin gjurmët e Durrësit
të fletë Apollonia,
Butrinti, të fletë Dardania,
ja shihni Korçulla nxori armët pellazge
i rrokën Zahiri, Hakifi, Edmondi
Jasharët me shokë i qanë retë
në Shkodër ia krisi këngës Rozafa
hijerëndë atje në Kotorr
e dëgjon Teuta
Eh, tokë pellazge, tokë ilire, tokë shqiptare
pikëllim pati edhe deti Jon
e sot,
sot cep për cep shpaloset toka
e flet guri
merrni fjalën shqiptarë,
ruani besën të bashkuar
përpjetë ngjituni me t`vërtetën
këndoni deri në fund
këngën e këputur.
LIRIA NUK MBETI PA EMRIN TËND
(Qerim Kelmendit)
Gjaksorët kishin shkelur
pragjet tona
na gjymtuan e përndoqën
nëpër shekuj
ti ndeze dritën në konak
gurthemel fisi
bjeshkët të morën në gji
t`i falën shtigjet,
t`i falën supet
vare kohën në vetull
syrin në thumb pushke
liria nuk mbeti
pa emrin tënd
doje t`i ngulje gurët
në veri
dhe t`i pagëzoje
Zahir
Ardian
Hakif
Ilir
Luan….
Flamuj
ti kurrë nuk e kafshove
heshtjen
këngën e këndove
deri në fund
të hëngër terri shok
smira,xhelozia,ligësia
përdhosën kodin shqiptar
këngën nuk mund ta vrasin,
as krismën
as emrin tënd
që quhet liri
mbase Era një ditë
do ta ndezë ëndërrën
do të hapë horizonte
dhe ta mbjellë farën e re
KY TRUALL DURON VETËM NGJYREN E GJAKUT
Zemërimi i shekujve të kafshuar
skëterrë,fisi im mbuluar
skamja,pusitë, vrasjet, helmimet e përndjekjet
oxhaku im pa tym
e mblodha gjithë rrugën
nëpër mijëvjeçarë,
pëllëmb për pëllëmbë
lumenj gjaku
tehut të shpatës gjithnjë vetëm
eca mes eshtërave e flakës
shumë herë më luajtën gurët
e më ndërroi emri
menzi mbajta frymën
fjalën e pak kujtime malesh
dhe një shkrepsë
për ta ndezur zjarrin
shumëherë pash edhe buzëqeshjen tënde
por ty nuk të gjeta
djegur dhimbjeje, kujtimi e malli
dhe nuk pata kohë të ndalem
duhej të ecja t`i gjeja gurtë e rrokullisur
të shpalosja flamurin
e mbi të kujtesën e maleve
guximin e Zahirit, Hakifit, Edmondit, Luanit, Ardianit, Yllit…
të shpalosja qëndresën
e guximin e Shabanit, Ademit e Hamzës
të shpalosja këngën e nanës Zahide,
këngën e nuseve, vështrimin e fëmijëve
hej, ti që ma krove vetullën
mos ma nxirr syrin
mos ma lëndo palcën e truallit
me lara lara
se ky truall duron vetëm ngjyrën e gjakut
ZANA VAJTON DARDANINË
Të gjitha kullat u shembën, ranë
brejtësit gërryenin palcën
plagët në tërë atdheun rigonin
Fjala lidhë në pranga frike
pa kuptim, dekadash
me nge mrizonte durimi
Kambanat e zemrës rrahën
dashuria u kall mbi tri shkronja
UÇK morën atdheun në gji e ia krisën
Sytë shkreptimë qielli
shigjetuan zjarr mbi hasmin
prishën gardhin prej telash me gjëmba
Trëndafili u lag nga vesa e vetë
dhe qeli, u hap qielli
dolëm tej stuhisë
Zana ndali vajin
arnoj trupin e
kënga mori dhenë
Sot,nga doli kjo pykë që merr guximin
e shqyen atdheun në t`katër anët
bën hi e pluhur
Ç’është ky bajraktarizëm
kryfjalë ndërskamcash e prita nate
që ma vrasin zogun në qiell?
O njerëz, o pari
merrne udhen drejt
