Mittwoch, 3. April 2019

Poezi nga Sadik Përvetica

Sadik Përvetica

KOHA JONË

Koha jonë
Ballin me rrudha
I ranë flokët
I humbi udha
I ranë dhëmbët
Iu këputën këmbët
E lanë sytë
E lanë veshët
Nga grykësia
Kohës sonë
I ra lia

Kohës sonë
Iu trash lëkura
Nga korrupsioni
Nga jokultura
Nga pangopësia
Nga padrejtësia
E nga lakmia

Kohës sonë
Me tendera
Posa i erdhi vera kah dera
Menjëherë po i vjen era
Era e kudrës
Era e dhisë
Prej marrëzisë
Prej çmendurisë

Kohën tonë
Po e shtyjnë
Po e pështyjnë
Po e mallkon
Vegjëlia

Koha jonë
Po vdes
E turpëruar
Nga grykësia
Nga padrejtësia
Nga paturpësia
Nga lakmia
Nga babëzia



A DEL KUSH TË NA THOTË...

A del kush të na thotë
Në këtë vend
A më mirë do ishte
Sikur të na hanin Korbat
Sorrat dhe morrat
(si kufoma të gjalla)
Apo siç po ndodh sot
Të na hanë kaq pandershëm
Dhe të na shkelin e injorojnë
Përtoke – Horrat

Apo më mirë do ishte
Sikur të na hante edhe vetë dreqi
Sepse ne njëmend jemi mësuar
Që gjithmonë të na hajë dikush
Dhe a e dini pse
Sepse ne jemi njerëz heshtakë
Që qëndrojmë më së shumti duarkryq
E nuk ndërmarrim asgjë
As për ndërtimin e vetes sonë
E lere më të punojmë
Dhe të lëmë diçka
Edhe për brezat që do vijnë

E tash njëmend a mund të na thotë dikush
Në këtë vend
A më mirë do ishte sikur…
Apo…
Sepse…njëmend…




KËRRABAT

Ou kuku nënë ou kuku nënë
Nga të gjitha anët rrethuar me kërraba
E kurrkund vend nuk po më lënë
As në shtëpinë time që ma la baba

Duan të m’i hanë edhe zemër e mushkri
Dhe në fund të ma fusin kërrabën si gjithnjë
Asgjë nga vetja nuk duan të më japin
Përveç në fund të ma fusin krrabën

Ou kuku nënë ou kuku nënë
Askund kërrabat vend nuk po më lënë
Duan të m’i hanë edhe zorrë e mushkri
Shumë alienë të afërt shoh në fotografi
Shtiren si vëllezër, fqinj e miqësi
Mes tyre përfshijnë edhe ca fëmijë



TRI HERË PALLI – PARTIA

Tri herë palli polli dhe pordhi partia
(Prandaj edhe këtij vendi kaq shumë po i vjen era)
Tri herë një derri i erdhi vera kah dera

Tri herë me ndërzime e shtërzime
Me gazra e me gaz lotsjellës
Një egërsirë erdhi në krye të këlcyrës

Tri herë u lag e u la me gjak
Nëntoka e mbitoka
Tri herë në vend të sapunit
Njeriu i hodhi mut fytyrës

Tri herë qau me lot
Edhe nëna që e lindi
Edhe toka që e rriti

Tri herë qanë dhe lebetitën
Edhe nënat tjera
Për djemt dhe vajzat e tyre në burgje
Dhe për drejtësinë pa vlera

Tri herë vranë dhe prenë në besë
Ai dhe partia
Tri herë u tmerruan njerëzia
Tri herë qeshën me lot
Dhe u gëzuan fort
Armiqtë tanë
Dhe njerëzit robotë



PO NA MUNGON NJË LIS

Ju lutem ma sillni
Një lis të trashë në Kuvend
Le ta shohin të gjithë
Se si duhet të jetë lisi

E me këta hekura të ndryshkur
E me këto teneqe
Na është bërë Kuvendi
Krejt leqe-leqe



DIÇKA PO …

Në këtë vend
Diçka po zihet
E shumëçka po ... ndyhet
Në këtë vend
Me shumë njerëz
Pa mend



AI QË THOTË…

Ai që thotë se diku në trojet shqiptare
Ka edhe komb kosovar
Ai nuk është shqiptar
Por në arën e nënës së tij
Dikush i huaj ka hedhur farë
Duke shtruar në zgjedhë
Dhe duke lavruar në tokën e tij
Me një buallicë dhe me një gomar



ZOTI PO NA SHEH
E PO NA NJEH

Duke qëndruar në një vend
Duarlidhur e këmbëkryq
Ku mbetën vetëm
Edhe pak njerëz
E shumë boça
Atdheu më tha
Ca njerëz të mirë i hoqa
Por mbetën gjallë
Edhe ca minj dhe pak boça

Ndaj edhe Zoti më tha
Tefik çohu e ik
Mos rri më këtu
Më asnjë dakik
Se këtu në këtë vend
Ka filluar një lojë
Jo vetëm me fjalë
Por edhe me plojë

*
E të na u mbush mali
(E të na u përzie malli)
Me boça e me pisha
E plot livadhi
Me xhami e me kisha
E gëzohu e hidhërohu
(E rrëzohu e çohu)
E qaj e qesh
E qesh e qaj
E të na u mbush jeta
Plot me gaz e me vaj
*
E t’u ulëm
Të gjithë bashkë
E gju më gju
Herë nëpër dritë
Herë nëpër terr
Duke ecur në ëndrra
E kuturu

*
E kur hyri në qytet bisha
E kur u mbush edhe fusha
Me boça e pisha
Zoti më thirri dhe më tha
O Tefik
N’i paç mendët
Më mirë çohu e ik
Mos rri më vetëm
Asnjë dakik
Kikirik

*
Na u mbush tregu i dijes
Plot me speca djegës
Me kastraveca
E me dardaleca
Plot me dije tharë
E me lëngë qershije
E me fytyrëpalarë
*
E armiqtë dhe mihësit e Atdheut
U kënaqën duke na parë

Por neve tani
Edhe Zoti po na vëzhgon
Po na sheh
Po na njeh

Ndaj Zoti i Madhërishëm
Herë po qan
Here po qesh me ironi
(Po po
Zoti na e uroi bile
Edhe Vitin e Ri)

Por Zoti i Madhërishëm
Po çuditet “nga pak”me ne

Zoti i Madhërishëm
Po na ndëshkon
Për mossinqeritetin tonë
Për naivitetin tonë
Për neutralitetin tonë
Për pasivitetin tonë
Ndaj së keqes sonë

Zoti i Madhërishëm
(Megjithëse ne mashtrohemi lehtë)
Nuk është budallë si ne

Zoti i Madhërishëm
Po na shikon gjatë
Po na studion gjatë
Dhe nuk po hesht fort gjatë
Ndaj gabimeve tona

Por për çudi
As sot e kësaj dite
Sinjalet e Tij
Ne nuk po i dëgjojmë
Ne nuk po i analizojmë

Megjithatë Zoti i Madhërishëm
Nuk është se nuk po na sheh
POR…



NGANJËHERË

Nganjëherë edhe Mençuria
Ik nga unë
Ik nga çmenduria

Kur më sheh
Se unë nuk jam më Vetvetja
Unë nuk jam me mendët e mia



KRISHTIN E GAZHDUAN

Krishtit të Jermit e të Letargjisë
I kaloi Koha e jetësTokësore
Krishtin e gozhduan në Kryq
Nga Korrupsioni

Mbi Shamitë e Diellit
Ra prapë Brymë e Kuqe
E na dogji Mali
Me rengla e dengla huqe

Gjetheve të lotit iu thanë
Damarët e kujtimeve
E supën e lathive
E pinë pilivesat

Erdhi koha e Muhamedit
Të cilën e ngritën në Hydbe
Ia shkurtuan pantallonat
Dhe e shkrutuan pak poshtë
Mes këmbëve
Duke ia zgjatën Mjekrën

Kohët e Mbinjeriut kaluan
Erdhi koha e Njeriut Normal

Dhe tani besojmë të gjthë se
Njeriu e ka të qartë
Se sa ka rëndësi ecja
(Nëpër teh shpate)

Ata që më njohin
Moti e kanë kuptuar
Se unë nuk pajtohem kurrë
Me Çykën e Mosdijes



NË PLANETIN E RI

Në Universitetet e Shiut
Filloi t’i vinte Era
Çdo gjëje

U përzien e u përnxinë krejt
Varfanjaku Kopili
Dhe Ahmaku

Lulkuqet u shkelën
Dhe në vend të tyre
Lëshoi erë Lule Qeni

Librat Shkollorë u mbushën
Me Gjuhëvjehrra
Dhe me Therra Kali

E në Maje të Planetit
Në vend të një Njeriu të Urtë
U instalua Bali

Bilbilat e Malit
U shndërruan në Korba
Dhe llapën Koren e Trurit

Korbat me krrokama
U lëshuan mbi Bronze
Glacitën çdo gjë Njerëzore

Bujqit e Epruvetave
Midis qyteteve
Mbollën Egërsinë

Në kokat e Njerëzve
Në vend të Dijes
Mbiu fara e Zbokthit

Fushat e Dijes
U mbushën me Hitha
Dhe plot me Lule Qeni

Në Planetin e Ri
Hije të Njohura e të Panjohura
Njeriut ia pinë Trutë

U përzen dhe u përnxinë krejt
Varfanjaku Kopili
Dhe Ahmaku

E Njeriu në Plojë
Krejtësisht i Habitur
Mbeti me gishta ne Gojë

*
Kufijtë e trojeve shqiptare
Vazhdimisht
Po i gërryen erozioni

Varret e dëshmorëve
E të heronjve
Po i bren korrupsioni

Urat e trojeve shqiptare
Kërkojnë prapë
Flijime të reja

Se urtësinë shekullore shqiptare
Prapë e vrau
Reja



PYLL I ÇUDITSHËM

Kam parë një pyll me erë
E me shtërngatë
Ku kënga e hutave
Dhe vaji i qyqeve
Janë bërë lëngatë

E strucat e gjorë
Me kokën në rërë
Mbyllin sy e veshë
E bëhen horë

Derisa shqiponjat e bardha
Vëzhgojnë nga lart dhe
Nëpër hukama e kukama
Presin kërma e kufoma

Kufoma të gjalla
Gosti e përsosur
Me qyqe e huta
As të gjallë as të varrosur



RROFTË DURIMI

Kur të rrokë i forti përpara
Fjalët mençurake i merr era
Pa lejen e tij thonë
As hapet as mbyllet dera

Dhëmbë e dhëmballë kërcasin
E plasin nga shtërngimi
Kur fjalët e pathëna
I grin e i mërdhin pikëllimi

Koha e çmuar vendnumëron
E ne na shkel injorimi
Dhe jeta kështu na shkon
E kur tjetër s’kemi ç’ bëjmë
Brohoritim: rroftë durimi



OJ KOSOVË

Shumë kohë të mjegullta
Kaluan mbi ty - Kosovë
E nuk po shohim nga mjegullat
As ku është KUFIRI

Kuajt e mjegullave dhe mercenarët
Me ne po sillen si me bagti
Me trojet tona po bëjnë tregti
E janë bërë të parët

Oj Kosovë
E mjera Kosovë
Tym e mjegull
Po të shkon kjo jetë

Se Qeni i Keq thonë
Ujku në torishtë
E atdhetarizmi
Ka dalë në sërnishtë



PRAPË SHKELJE

Mbi lulkuqet e Kosovës
Shkelën prapë
Elefantët e përhitur

Grunajat dhe xixëllonjat u shtypën
U mbush me tym toka e qielli

Prapë ditë zie
Për Kosovën
Nga shkelësit e fundit
Që ishin vetë bijtë e saj



NË PLANETIN X

Kam parë me sytë e mi
Bisha me trup njeriu
Që përmbysnin çdo gjë
Që u dilte përpara

E nuk kishte kush që
Bishave t’ua ndalte turrin
E t’ua prente thonjtë
E t’ua zvogëlonte dhëmbët
Për të mos i plagosur njerëzit

E nuk kishte kush që
Bishat t’i fuste në kafaz
Për t’i zbutur e kthyer përsëri
Në qenie që i duhen këtij vendi

Sepse… Dikush duhej t’i zbuste
Por kush?!



FJALË E HALË NË KUVEND

Fluturojnë fjalë në Kuvend
Porsi miza kali
Lojë e fjalë pa vend
Lojën e fiton Bali



MË THA NJË MIK

Më tha një ditë një mik
Shumë cincarë më dolën cinikë
Më kërkuan që në fejsbuk t’i bëja mik
Me këtë punë ata shkëlqyen por
Asnjë postim kurrë nuk ma pëlqyen



SI E PASHë BOTËN

Botën e pashë më së miri
Përmes birave të gardhit
Prej aty pashë më së miri
Sesi përgatiteshin lojërat
Si bëheshin skenat
Si bëheshin bojërat

Natë e dita pashë ekspozitën
Me të gjitha skenat
Dhe prapaskenat

Ndaj shumë herë qesha dhe qava
Megjithatë luftës për të vërtetën
Kurrë nuk iu ndava



LAMTUMIRË

Lamtumirë trojet e mia
Erdhi dita e gomarëve
Lamtumirë varre të të parëve
Gjak e lot po më rrjedhin sot

Lamtumirë pranvera gjaku
Lamtumirë burgje me gjak
Me jashtëqitje na u mbush konaku
Gaz e lot na u mbush sokaku

Fërkon duat munafiku
Qesh me lot edhe armiku
Kur karvanit i prin gomari
Gaz i botës bëhet karvani



ZOTI MË THA

Zoti im më tha një ditë
Në të raftë udha kah mençuria
Kah dituria e njerëzia
Dëgjoje heshtjen nganjëherë
Se të gjitha regëtimat e zemrës
Dhe të mendjes
Aty i ke

Në daç për t’i zbuluar misteret e jetës
Që nuk shpjegohen dot me fjalë
Në daç për të mbetur njeri

Zoti im më tha një ditë
Për asgjë mos u ngut
Dhe mos e harro porosinë time
Dëgjoje heshtjen nganjëherë