Donnerstag, 16. Januar 2020

Tri poezi nga Xhevat Prebreza

Xhevat Prebreza

POETËT

Poetët shpesh herë buzëqeshin
syt i kanë plotë shkëlqim
vështrojnë zogun n'fluturim

Poetët nuk fantazojnë
ata flasin me të gjithë botën
vargojn vargjet dhe shoqrojnë gotën

Poetët vuajn shumë në shpirt
vuajn për dashurinë dhe gëzimin
asnjëherë nuk e gjejnë zhgënjimin

Poetët mbesin poet
të rrethuar me vargje në fletore
dhe lapsin duke mos e lëshuar prej dore.

Prishtinë, 09. 01. 2020



NË DITËLINDJEN TËNDE SHQIPËRI

Në ditëlindjen tënde
tu thy zemra
tu lëkund trupi
por ti nuk u dorëzove

Në ditëlindjen tënde
nuk valoi flamuri me shqiponjë
por, ata fluturuan me shqiponjën
se ashtu Zoti deshi

Në ditëlindjen tënde
tu zbeh fytyra, po ti nuk u mrrole
qëndrove e fortë bashkë pjeset tjera të trungut tënd, 
Kosovën dhe gjithë shqiptarinë

Në ditëlindjen tënde
nuk u përulem para Ismail Qemalit
nuk u përulem para Adem Jasharit
u përulem para teje dhe të mbajtëm të fortë.

( kushtuar viktimave nga tërmeti në Shqipëri)
Prishtinë, 02. 12. 2019



KËTU DO TE MË GJENI

U ula në guri tek rrezja e malit 
e lëshova syt nga fshati
Mu duk sikur e shihja të tërin
dhe po e mbaj në pëllëmbë të dorës
Po shihja ato rrugica që dikur 
ishin përplot me njerëz 
dhe fëmijë që luanin.
Mbrëmë pash në ëndërr shokët
pash shkollën dhe klasën 
që na ishte bërë si dhomë jete.
Dikur jeta kishte lezet
Dikur edhe balta, 
edhe pluhuri kishin aromën e mirë.
Sot, ku janë sot ditët 
që na mbetën vetëm një kujtesë?
Ku janë shokët që të takoheshim, 
të flasim dhe të luajm si dikur...
Eh, si na shpërndau jeta!
Eci rrugës dhe i kujtoj të gjitha me radhë
me shpresë se një ditë 
sërish do të bëhemi bashkë.
Ju kujtohet kur u përshendetem 
ju pata thënë se unë këtu do të jem, 
edhe në gëzime, 
edhe në hidhërime...
Kurdo që të vini, këtu do të më gjëni!

Prishtinë, 09. 04. 2019

Mittwoch, 15. Januar 2020

Pesë poezi nga Petro Sota



PSE S'PO KTHEHESH O ZOT!

Kjo ditë e lodhëshme, e çoroditur kaloi,
Si një grua e dehur, që është bërë tap,
Mbrëmja, nëpër vitrina, plot ngjyra vërshoi,
Si një toreador, që prej brirësh demin ka kap...

Dhe për krishtlindje, gjithçka po pregatitet,
Tapeti i kuq, në trotuar, vëmëndjen e prishi,
Porsi një lehonë, që ka dështuar, ecin vitet,
Duke pritur të kthehet, një ditë Jezu Krishti...

Oh...këto pamje, më trishtojnë jo pak mua,
Më lodhin, si të ngjitesha në katin e tetë,
Një zonjë e çuditëshme, pranë meje u afrua,
Dhe më foli në një gjuhë, që se dinte as vetë...

Më pa e habitur, e zhgënjyer kish mbetur,
Por dhe mua shpirti, me pikëllim m'u mbush,
Se mu duk vetja, si të isha një i vdekur,
Por, që akoma, nuk po e dinte këtë askush...

Ç'është kështu me mua, çfar po më ndodh,
Se po më duket, sikur ka humbur dhe shteti,
Por dhe këtë javë, këshilli prap s'u mblodh,
Se në sallën e teatrit, do të shfaqej Hamleti...

Dhe mesnata shpejt, m'u ndodh fare pranë,
Se si po më ikte, unë s'po e kuptoja më dot,
Kjo mbrëmje dhjetori, si të tjerat s'më ngjanë
Doja të thërrisja, :- pse s'po kthehesh o zot !

6 dhjetor 2019.



FUSTANIN MBI GJU

Dy pëllëmbë fustanin,
E mban përmbi gju,
Si të gdhëndur ngjanin
Këmbët gjithashtu…

Në qiell era retë,
Një nga një shpërndan,
Ti me sy i tretë,
Dhe i thurë fustan…

I thurë vetë me buzë,
Sikur avull t'ishin
Zjarrin me gjithë shpuzë,
Brënda n'shpirt kishin...

Më le një vështrim,
Pastaj më buzëqeshe,
E thirre shpirtin tim :,
-Ndiqmë the, po deshe…

Të kuptova vetë,
Pa më thënë gjë fare,
Tutje iknin retë,
Ti m'vjen si manare...

Rrije si e dehur,
Flakë kishje në gji,
Dielli rrinte fshehur,
Të shihte me çudi...

Vrënjtur ishte moti,
Pranvera s'kish ardhë,
Porsi një pikë loti,
Gusha jote e bardhë…

Gusha e jote ndrinte,
Por gjerdan ti s'mbaje,
Si bora që s'shkrinte,
Lartë në Himalaje…

Përherë vjen kështu,
Të shihja çdo natë,
Me fustan mbi gju,
Jo fustan të gjatë...

Vetë ti ëndërr je,
Se të pashë mbrëmë,
Dielli përmbi re,
Ti në tokë si hënë…

Më ngjaje si flutur,
Me fustan prej reje,
Vajzë kaq të bukur,
Kurrë s'mund të gjeje...

Po prisje e qetë,
Diku do të shkoje,
Era shpërndan retë,
Ti statujë qendroje.

13 janar 2020



GRUA E LËNDUAR

Ashtu siç ikin stinët, ashtu ike edhe ti,
Pa më thënë, se do të vije, fillimisht,
Por, stinët, çdo vit ikin, e vijnë përsëri,
Ndërsa ti, s'do të kthehesh më, sigurisht…

Unë të prisja, por jo ashtu siç më erdhe,
Ti ndoshta, për diku tjetër do të shkoje,
Një natë, gjithë mallin tek unë e derdhe,
Si një re e zezë, me rrebesh e lëshoje..

Të brengosur kështu, nuk të kisha parë,
E heshtur po rrije, dhe po flisje më rrallë,
E kuptova, se shpirtin tënd e kishin vrarë,
Brengën tënde, e ktheve gjithë në mall…

Ishin çaste, që ndoshta, kurrë si harron,
Dhe as në ëndërr, kështu si kishim parë,
Por trishtimin e ktheve nga mall në pasion,
Me psherëtima që dilnin, nga shpirti, i vrarë…

S'ish vetëm psherëtimë, e shpirtit të lënduar
Por, dhe diçka tjetër, që si gurë të rëndon,
Se mbaje dot atë peshë, si grua e refuzuar,
Si qelq u kris qielli, nga klithmat me pasion...

Ndoshta s'të mjaftoi, e gjitha kjo, sigurisht,
S'po e di, pse mua më zgjodhe, ashtu kot,
Kujtova se ndjeve, diçka tjetër, sinqerisht,
Se të pashë, që po të rridhnin dy pika lot…

Dhe ike, jo ashtu, siç erdhe pak më parë,
Në sytë e tu, sikur pashë, llavën si vullkan,
Po të digjej, shpirti yt i lënduar dhe i vrarë,
Dhe tek buza mbeten, pika loti kur të ranë

10 janar 2020



FLOKËGËSHTENJA, NGA TEPELENA

Grykë e Këlcyrës, fëshfërinë,
Nëpër Vjosë, vrapin e merr,
Si pranverë, ka zbuluar gjinë,
Dhe një kofshë, jashtë e nxjerr…

Xhveshur fare, e pashë tek lumi,
Si një statujë, tek sheshi Vjena,
Për tre netë, s'më zuri gjumi,
Për flokëgështenjën, nga Tepelena...

Se pashë më, se si më humbi,
Asnjë gjurmë, gjëkund nuk la,
E kishte syrin, shigjetë plumbi,
Mund të vriste dhe një pasha...

Dhe kur qëndronte, ulur ashtu,
Larg vështrimin, diku e mbante,
Zbuluar kofshën, përmbi gju,
Ndërsa shpirti, i saj po qante….

Eh, ky shpirti, që nuk ka zë,
Dhe nuk arrin, që të flas dot,
Por tek syri, s'i pashë asgjë,
As qerpikët, s'kishin lotë…

Lotin shpirti, brënda e mbante,
Se po i digjej, i gjithë xhani,
Flladi i lehtë, mund t'ja thante,
Që po zbriste, nga Mezhgorani...

E kërkova, unë gjithandej,
Por një zë më thoshte:-mos,
Se do t'vijë, vetë të gjej,
Ndoshta vjen, nëpër Vjosë…

Vërtetë do vijë, shpirti më fliste,
Sy shqiponjë, përmbi bedena,
Kështu e xhveshur, do të priste,
Flokëgështenja, nga Tepelena.

6 janar 2020



S'DO T'MË KENI HARRUAR

Vrapoja në heshtje, mbi vargjet e mija,
Në rrugën e gjatë, si kalorësi i humbur,
Ndërsa ditët e vitet, një nga një, i fshija,
Si rrugëtar i lodhur, që ecte i përgjumur…

Dhe doja të vrapoja, së bashku me ju,
Në këtë rrugë të vështirë, e të pashtruar,
Por, s'kishja, aq zë të thërrisja:- jam këtu,!
Prandaj çuditërisht, më kishit harruar…?

Por vall, kush jam unë, në të vërtetë,?
Dhe çfarë lajmi, do t'ju sillja, që nga larg,
Marothonomak ndoshta jo, por pak poet,
Që gjithë shpirtim tim, e kam futur në varg...

Si lule të freskëta, që çelin në maj vetëm,
Në shpirtin tuaj doja, që të hynin po ashtu,
Ndoshta si mjergulla të zymta ato mbetën,
Dhe s'arritën dot, të vinin si aromë tek ju...

Në xhamin e dritares, tek avjoni në fluturim
Ballin tim me rrudha, i qetë kam vendosur,
Por, kur shoh nga lart, me sy atdheun tim,
Malli që shpërthen, nuk paska të sosur…

Nuk mundem më dot, një fjalë që ta them,
Hapësira e pafund, të gjitha m'i ka marrë,
Ashtu në heshtje, një psherëtimë më vjen,
Nga shpirti i trishtuar, dhe i butë myzeqar...

Eh, ç'ma zbuten vitet, këtë shpirtin tim,
Dhe më dridhet lehtë, porsi telat në kitar,
Se nuk e plakën dot, as vitet në mërgim,
Por mbeti përherë, si dikur djaloshar...

Dhe po vij kështu, si kam qenë përherë,
Por, përmbi supe, me shumë vite ngarkuar,
Me ju të gjithë, do ta pija një gotë verë
Ndoshta një ditë, s'do t'më keni harruar.

26 dhjetor 2019

Dienstag, 7. Januar 2020

Katër poezi nga Demush Mehmeti

Demush Mehmeti

MUNDEM TË MOS E NJOH

Sikur më është bërë truri kërthizë e botës
Në të papërfillshën vogëlsin time
Kështu siç jam

Veshët më janë hapur
Sytë e ballit më janë bërë katër
Dhe për çka s’dua t’dëgjoj
S’dua të shoh

Të gjithat dua ti di
Kur edhe veten mundem të mos e njoh...



S’KAM FJALË

Mundën të quajnë dhe idhnak të krisur
Kur ate që dua e them
Naiv i papermisuar në vetën e parë
Llaps kotësie qyqar
Për vetlavdrimin s’kam fjalë 



ORË E LIGË

Ty që të vrasin buzëqeshjet e mija
Të lëndon kjo e imja rritë

Gëzimi im të djegë prush
Hapit mi vënë pritë

Fatin ma përbuzë
Të marrtë e jotja orë e ligë



ÇKA NUK PRITËM

Jetuam dhe ashtu si mundëm
Siç dite
Çka s’kemi parë
Çka s’pritëm

Shijuam më të idhtën
E jetuam më të ndritshmën

Prite dhe më të mirën
Ket të hyjnishmën