Mengjes me flirt perendish Matane dritares sime, atje siper. Tomorri sa ka percjelle Dodonen. Eshte ulur me syte ne rruge. Dhe shkrep te ndeze cigaren e buzes. Per kryesh i sillet tymi. Mjegull duket nga poshte. Fryn xhelozia e Devollit, E ia zbulon syte. Pertej, Verca eshte ne krehjen e mengjesit. Ca me pas do te mburret si vajze mali. Sulova, ne brinje, si e dashura e ligjshme. Nxjerr gjuhen krejt e bardhe dhe perqesh. Dodona eshte ne rruge. Taboret e zotave ndajne thashetheme. Nuk dua t'ua prish radhen e fjaleve. Ndes cigaren dhe flas per femrat, pa Dodone. Gramsh, dhjetor 2019
KUR E SHIKOJ HËNËN Sa mërzitem, kur e shikoj hënen Se hënen, shumë ajo e ka dashtë, Ajo shpesh, më ngjanë me nënen Se dritë shpirti i saj, shumë ka pasë... Mërzitem, kur e ndjejë dhe diellin Se i ngjanë asaj, me ngrohtësinë, Sytë e saj ngjanin, fortë me qiellin Dhe më dhuronin , shpirtit kthjelltësinë... Yjet kur i numroj, mërzitem për ty Janë si dëshirat, që m' kanë shoqëruar, Kur i renditësha, tek ty pa kufij Dhe ti bëje çmos, për t'mi plotsuar... E tashmë, që s'të kam ma o nënë Nuk më shfaqet, as një dëshirë, Netëve, kur të shikoj o hënë, Them, kështu, ishte nëna ime e mirë... Mitrovicë, 18 dhjetor 2018
E VRAMË QYTETIN Po, po! E vramë qytetin të gjithë ne! E vrava unë, e vrave ti, e vranë ata. E vrau Kuvendi që në fillim, me llumin e tij, që mban erë krim. E vrava unë me largimin tim, kur arratinë mora nga ai mjerim. E vrave ti, o i ndershmi qytetar nga frikë e cubit, që u bë pronar. E vranë ata me ligje bastarde me iluzionet e një jete fallse. E vrau ndërtuesi i babëzitur, që kurrë më parë një mur s'kish ngritur. E vrave ti, i ashtuquajturi inxhinier, që maskarenjve t'ju bëje nder. E vrave dhe ti, o projektues, që në ekstazë çove ca ligjzbatues. E vrave ti, o i mjeri murator, me mistrinë e llaçit ngecur në dorë. E vramë qytetin me rrokaqiej, bëmë garë me të lartat male Pirenej. E vrave edhe ti, o njeri i malit, që gjithë jetën ishe majë kalit, kur zbrite me opinga në qytet, tu duk vetja që u bëre mbret. Aromë e jodit ty të dehu, sepse deti s'kish erë plehu. Ti nuk e dije se ç'është kjo jetë ndaj ngule hunj në atë kënetë. E vrave ti me heshtje, o arkeolog, mijëra vite gropose nëntokë, se ngrite zërin të lëshoje ulërima, ndoshta grykën ta zunë me çikërrima. E vrave më shumë ti, ore Bashkiak me firmën tënde që kullon gjak. Nën rrënoja degjen dhe nuk janë pak. Klithmat e tyre kërkojnë veç hak. Për katrahurën që s'vu ligj drejtësia, shpirtplasur na “përkëdheli” Perëndia. E katandisët keq atë mrekulli vend, o të babëzitur, kur do të zini mend?!
Vargje pesimiste Ëndërr ke takuar dashurinë e parë Zhgjëndërr ke kaluar lumin valë-valë Hija e zgjatur e saj të përcjell Me hapa të rëndë plumbi Bregut të harrimit e të pikëllimit Në kornizat e jetës hesht e rri mbyllur sikur shikimi i turbullt Në vesën e luleve të mëngjesit Në bebzat e syve të njomë Zgjon stuhi hiri Për një fjalë vdes në shpirtin e saj Ëndërr përqafon lulen e kujtimit Zhgjëndërr pikturon detin e mllefosur
TË PUTHA ME SHIKIMIN Natën e zbardha Me kujtimet për ty Derisa bota po zgjohej Për t’i buzëqeshur Diellit E për të falënderuar dritën Që po sillte freskim mëngjesor Të pashë Pothuaj si një shegë kuq-kuq Me një gaz Që më shumë të qëndronte Mbi sytë dhe mbi buzët E tua qershizë e pjekur Unë të përshëndeta Të putha me shikimin Të përqafova me ofshamën E po unë jetoj Marr frymë 6 dhjetor 2019 E KUPTUAM Se na kishin përjargur kroin Tonë Të kthjellët si loti të freskët si Lumbardhi Me jargët dhe djersët e një shtrige të pistë E kuptuam nga duhma e rëndë që e mori dhenë Se na i kishin tharë lulet Tona Shumëngjyrëshe e aromëkëndëse Me pluhurin e lakuriqve të natës Kuptuam nga farmaku që mbuloi kopshtin tonë Se na kishin fikur zjarrin në oxhakun Tonë Të dashur, të ngrohët, bujar Kuptuam nga puplat e pendëlat e korbave të zi Të lëna aty qëllimshëm si gjurmë vdekjeje Se na i kishin fikur qirinjt Që i deshëm sa edhe tokën E kuptuam nga shandanet e përmbysur Mu në vendin e ritit të lutjeve Tona. Mars 1981
DUHET TË JESH Duhet të jesh vetë jeta Që matet në peshoren e kohës Me agime e muzgje të errëta Rrugëve të spërdredhura të botës Duhet të jesh vetë durimi Që nyjë të mban lidhur shpresën Ngulitur në çdo qelizë truri Kur e keqja ta shpërlanë kujtesën Duhet të jesh vetë zhvendosja Në kohë dhe në hapësirë Dhe të kesh krahë të rrufeshëm Të çash terrin me rrezatim Duhet të jesh vetë guximi Dhe kur jeta të dridhet Ahere kur në sy të ngrin loti I vetmi i ëmbli dhe i hidhuri Dhe krejt i vetëm nëse mbetesh E shpirtin ta shkund bishë e egër Gjymtyrë më gjymtyrë të ngjitesh T'i kapësh kufijtë e universit...
POETI I AZDISUR S'po di çka më të thanë kam me ardhe m'u taku me ty se n´kujtimet e mia ke hyrë si terri kur ta pashë fytyrën me arna pashë se sytë magjia e lakmisë ti kish marrë duke u zhagitur nëpër orët e kotësisë duke i thënë vetes: jam korfeu i poezisë E ti gafil mos rri se gujas kam me ardhur ballin e ftohtë me ta puthë si meit e dy fjalë me ti thanë se malli me ka marrë o çehregrysur që i turfullon padronit me servilizëm o poet i azdisur “o vëlla, i jemi vëlla” E kur të takohem ti s' ke me besu andërr ke më thanë, e andërr s' ka qillu, nejse, kot të pyes se tash e di kush je marimangë e zezë që thuer rrjetin për mua s´di, rruga e mendjemadhësisë ku po të shpie “o vëlla, i jemi vëlla” mbetça pa ty: kështu kurrë s´kam dashtë më të pa __________ "O vëlla, i jemi vëlla", është vajtimi për Avdinë..
DASHUNIA ËSHTË SËMUNDJE Asht Grua e harlisur. Here e butë, herë egërsuar nga bukuria. Natës vie tinëz, n'andrra t'futet me premtimet e hijshme, shpresat që t'rendin me nge trupit, nga ndjenjat e ambla si flutura. Më të fshehtat fjalë të dashunisë n'vesh t'i pëshpërit deri para se me u zgjue gjumit. Dashunia! Kjo sëmundje Motrash.Vajzash. Dashnoresh. Grash. Nanash. Sëmundje e pashërueshme. Bën të lumtun qindra mijëra njerëz. Kurrë mos u shëroft! As ilaç mos iu gjet!
JAM NDRYSHIMI...! Jam ndryshimi që hyj në mendjet tuaja Mjafton të zgjoheni e të jetoni me mua Pa druajtje krah për krah me njeriun e mirë Me dashuri në zemër drejt ardhmërisë Jam ndryshimi rreth vetes kam mirësinë Rrugë të reja do t'i hap njerëzores Me dashuri e mirësi të përftojë dije Të ngjitet lartësive pa pasaportën e kufijve Jam ndryshimi paqësor pa krismën e tytës Jeta ime ku është e vërteta Në zemër do t'i ushqej kēngët e trimave Në përmendoret shesheve Jam me ndryshimin që ecën përpara e s'ndalet Flakë do të ndizem që të arrij qëllimin Në flakërimën e fundit të shkëndijës së gjakut Bëhem urë dashurie të kalojnë të tjerët
BEHARI ME LULE TE KRIMBUNA Ky behar i luleve te krimbuna Gjithe shemtim e neveri Krejt vneret e dimnave te smure Mi solli ne sy Si korba te zi. Neveri te reja Acarat e thijme pa fund Behari i luleve te krimbuna Me shfaqet gjithkund... Geni i krimbave njerzor Kjo zezone e botes Ne zemer fsheh perhere Kuajte e Trojes.... Bryme, ehull, akull e bore Vesh me kollare e papione Maskat nuk kan fund Behari i luleve te krimbuna Arkivole sjell te une... Viktima te pafajshme Me hajna, droge, tritol e mina Neverite e Itakes time Behar i luleve te krimbuna
TYMI I VOTRËS SË FIKUN Sytë e tu plot mallëngjim Qajnë mbi gjoksin tim Derisa unë po kërkoja Dallgët e lumit të tharë Fletët e rëna Nën borë. Kujtova për një çast Rrotat e nostalgjisë Që kishin përshkruar Rrugët me kalldërm Që unë tani Nuk po i njihja më. Shtëpitë ishin kërrusur Ishin veshur Me petkun e harresës Ashtu i trishtuar U ktheva Tek tymi i votrës së fikur Jetën për ta rinuar. ATË DITË... (Nëntë vite të ndarjes tragjike nga jeta e nipit tim, humanistit dhe veprimtarit të dalluar, Hajredin Ilmi Zeqiri nga Cernica e Gjilanit.) Atë ditë, Edhe qielli ishte ngrysur, Ishte mbytur i tëri në vaj, Në heshtje pa pushim qante. Atë ditë, Fjollat e borës së ”zezë”, Pasuan shiun e rebeluar, Dhe ngrenë vellon e zisë. Atë ditë, Pikëllimi shihej kudo, Në fytyrën e secilit, Të njohurve dhe të panjohurve. Atë ditë, Ndjehej dhimbje, Si asnjëherë më parë, Në lumin e gjatë të njerëzve. Ishe vigan, Bujar e human, Tokë e Alpeve tinëzare, Ishe e pamëshirshme ndaj teje, Në lulen e rinisë. KËRSHËRI E PANGOPËSISË Dikush në muzgun e vonë Ngrysej kokë e bisht dinakërisht Bridhte si një qen endacak Zgjaste duart e pista Në mozaikun e shenjtërisë. Ai nuk ishte anonim Kishte një ÇEKAN dhe një DRAPËR Që rrëzonte murin e djersës sonë. Ishte dikush që nuk lahej dot Që edhe dijen, e kishte vënë në kurth Pangopësinë e salutonte. HELMI I SMIRËS Gjarpëri më kishte Mbërthyer Me trupin e tij Të gjatë Më shtrëngonte Shumë fort! Keq më kishte Kafshuar Me helmin E smirës. Por unë E kapërceva Hijen time Inatin e plasa Si kokrrën E kripës! STINË KAMELEONËSH Erë turpi Erë gënjeshtre Erë hajnie Erë tradhtie Erë kurvnie! Lloj, lloj Soj, soj Të bardhë Të zi Me ngjyra Pa ngjyra Të lyer Të përlyer Stinë kameleonësh! DUSHK PËR GOGËL Nuk janë Tre ditë Tre javë Tre muaj Tre vjet! Si dje Si sot Si vjet Si sivjet Çdo vjet! Shitet dushk për gogël Tanimë qe njëzet vjet! ARGAT I DREQIT Ti më flet Për moral E për njerëzi! Ti më flet Për respekt E për burrni! Ti më flet Për heroizëm E për trimni! Ti më flet Për besë E për besnikëri! Ti që deri dje Pa fije turpi Shquheshe Për munafiki! Ti që deri dje Krekoseshe Që i bëje argat dreqit E sot më flet Për atdhedashuri! Më 15. 10. 2019 KOSOVË, KËSHTJELLË "BURRNIE" Kur turpin E hamë me bukë Dhe e lajmë Me një gotë raki. Kur korinë E ziejmë n'kazan E për burrni Se çajmë trapin. Kur ne i bëjmë E kthehemi vet I ngjyejmë I hamë rrenat Që vet s'i njohim më. Kosovë, Kèshtjellë "Burrnie" S'kisha dashtë Kështu me t'pa Eu po poshtë Na ke ra!
