Poezi nga Minire Gërxhaliu

Minire Gërxhaliu

PYETE STUDIMËN

Qysh shtrat i mykun ku flinte një lum
bahet det prej lot njerëzish,
më së miri e di lumi i fshatit tim,
Qysh ai ujë merr ngjyrë trëndafili,
prej petaleve që furishëm, 
plotë përherë,
shkunden në të,
pyete, 
pyete lumin e fshatit tim, 
ai e di!
Qysh rrëqethet trishtimi
kur dorë nëne mbulon sy fëmije,
mos me pa farë bishe me surrat njeriu,
e di qiell i fshatit tim.
Qysh historitë e gjyshërve për armikun janë 
më të tmerrshme nga ç'na i rrëfyen,
të dëfton gojë e frymë së gjakut tim,
vetëm shko e shihe në Studime,
ku e la të fundit frymë.
Qielli e pa qysh gjëmat,rënkimet,...
morën atë ditë flatra
me mbërri në vesh të Zotit,
Por,...
Në shpinë
e gjoks ftohësi i përvëloi,
Po ëndrra,
ëndrra lehtë, 
lehtë si fluturat i palosi 
e i ngjiti me rrajë tokës së vet.
qysh pranvera qelë keq, 
pa njëqind e gjashtëmbëdhjetë lule, 
të tregon frymë e gjakut tim që mbijetoi.
Se dhembja e pafajësisë së vrarë kurrë s'shëron,
dëftojnë vragat e zemrës së fshatit tim,
që ende gjakojnë.
Nga ajo që veshët e malit, 
sytë e fushës 
kanë dëgjua
e kanë pa atë ditë,
lëkurë e tokës dhe sot rrëqethet
e për falje të gjakut,
s'do as me dëgjua



PRANVERA IME

Për ty, 
Shtatë herë në javë vetën e kam vra
e sa herë te bregu kam mbërri,
ku kam dashtë me kërcye,
ti pritën ma ke zënë.
Flatra më kanë mbi,
zvarrë kam fluturua,
me të mbajt ty, 
krahun tënd të djathtë,
me të shkundë ty deri në agim të mendjes, 
e me të marrë në gji të kthjellët, 
të shëndoshë,
në gji të shpresës time,
që ujë harrese çdo ditë ashtë duke pi.
Për ty po zvarritem në jetë në jetë,
ndër vaje e lemeri,
që pak vet e shohin e ndiejnë.
Edhe pse shtatë herë në javë vdes,
prapë kthehem,
mundohem në varr tu u mundu me të ngjallë , 
se ty mbas meje, s'mbetet kush me ë 'krehë,
teshat marrë me t’i kthye.
Për ty, 
o mishi im,
o gjaku im i brishtë,
që unë të kam prishë,
se me ty u mundova me i nxënë ëndrrat,
fantazitë e mia, që për ty i pata qëndisè.
Tu qeshë të vizatova,
e s'të pashë se duke dënesur .
se të desha ashtu, 
qysh kurrë s'kam me të pas.
Engjëjt e botës, me të mirat e veta
me mu në mëkat po hyjnë, 
në ta po lakmoi,
po veç me luajt me ta le të marrin
që unë mos ti mallkoj,
mëkat mos të bëjë !
E prapë javë e re ka me nisë, 
e njëjtë ka me u krye,
deri sa fryma në trupin ti të thatë
ka udhë me hy e me dalè,
me dalë e prapë me hy.
Ahhhhhh
njëjtë, njëjtë çdo ditë e jetës
meqë ti pranvera ime,
njëjtë e vogël po mbetesh!



VENDI NGA IKE

Po vi tek vendi
atë natë,
kryet ku të ka zënë,
sonte,
kryet tim me përplasë,
me ndie sa të ka dhembje,
dhembjen me ta marrë.
Me pa gjakun ku ke qitë,
bash në atë vend tëndin
temin gjak me ta ngjitë.
Zemra ku ta ka ndalë,
me të ndalë
e timen me ta falë,
se veç s' koti e bëjë,
prej që ty t’u ndal.
Plagën tënde me ta fshi 
në nishkun tim me shënua,
veç me ditë,
nga dhimbja zë a ke lëshua?
Këtu, 
këtu dua me qëllua
ahhh,
në këtë vend vetëm 
trishtimi me të kujtua!
Po vi sonte te vendi 
se trishtimi që pate këtu,
po plaket me mu,
e ende është tu më shkallmua.
Sonte me kanë me ty po dua,
dyve me na zënë dhembja ,
njëzëshëm me rënkua,
bashkë kur të jem rrëzua,
se vetëm kështu
ky ankth ka me më lëshua .



GLOBI I TYNE

E la hilja me kast me ra,
apo drithërimës së shpirtit
nga dora pahiri i rrëshqiti ,
ai globi i tyre i vogël,
herë qëndisur e herë e arnuar ,
si çejzi i çikës në dritë të llambës , 
tinëz nga bota ?!
Ra,
u zhduk,
hupi nën ortek bore!
Apo iku vet me kast,
vullnetshëm ndër vaj,
me mbulua fytyrën bardh,
më shumë zjarrminë time pa u pa?!
Iku,
se tymi doli,
e pa dikush për vrimën e çelësit ,
apo ai në odë të burrave duke u krenua tregoi?!,
Ndoshta iku,
me ngri udhën e ngrohtë ,
ndoshta prapë veten me sprovua?!
Sido që të jetë,
dinë me u gjind ai, krejt i ka provua
edhe ti!
veç ajo, 
ahhhh ajo!
s’ka si ti harroi,
si pijet,
si arnat,
herë ngjyem në mjaltë
e herë në pelin,
të gjithë i deshi njësoi.
Ty e globin kush mos daltë me ju vajtua,
ju vajton ajo,
veç ata kush,
kush ka me vajtua?

Ata i vajtojnë lule boret,
lule boret në ag të pranverës
me shami e vajtuan e i treguan,
i thanë: se e panë globin
në rrënjë të tokës djep ëndrrës ju kish bërë 
po e përkundte , 
gjumin e një ninulle 
e po priste deri atëherë 
dhe nëse jo bashkë,
njërin djep tëë me qitë me ra, 
me fjet pa vajtua.
Ai mbase jo, po do të jetë ajo!



UDHË FLUTURASH

Fluturat në bark të zanës së trishtë e të dehur,
lëshojnë vezë përsëri,
me përtëri pranverën,
qortojnë fiqirin
pse shaminë e bardhë,
të akullt lart ngritë e ka?!
Ai priste pranverën ngrohtë me agu,
me mund shaminë e shkruar me valëvitë,
të gjë me pa,
se udhën e nisur në krye se qiti,
ku mrizojnë zanatkrenare, 
u dorëzua,
nuk mundi me hy.
Me fluturat shtatzënë ju dashtë me u kthye,
po priste pranverën,
me shami të bardhë fluturat plaka me i tubua
e në luadh me i qitë, 
aty ku për herë të parë u hallakatën, 
lirshëm me i lëshua,
jetën me shpenzua
E shaminë e bardhë 
diku skajshëm me mbajt deri të rritet,
shall nëntë metrash të bahet,
qe krejt trupin me ja përthekua.
Durueshëm me i pritë votë me qelë në pranverë,
krimbat me i rritë, flutura të buta, të larme me i bërë, 
jo shtazë mish ngrënëse që ymrin ja hanë
e shpirtin zgorë ja bëjnë.
Tek atëherë me flutura gazmore,
udhën e vet të mjaltore,
me fillua me zënë.



RAÇAK

Raçak,
i vogli yt u bë burrë,
u bë i madh,
ai qe shpirtin vajit, në gropë të fytit ja nguffati,
gjyshit gajret me i dhanë,
dhimbje mos me i shtua,
kur pa të birin, ai babanë,
si mos më keq, pajetë gjënë e zgjati.
Shumë pa e ndjeu i vogli yt, Reçak,
po rrita s'ju ndal.
Reçak,
u rrit i vogli yt,
me dhimbjen kornizë varur në qepallë,
që çdo ditë ja fshinë mjegullën
që i bënë i lot, në kujtim e në mall,
tinës kush pa e pa,
çdo ditë qajnë gjithë të rënët bashkë me babanë.
Reçak,
U rrit, u bë burrë i vogli,
ndërtoi shtëpinë gurë mbi gurë.
dhimbjen që botën e zgjoi ,
çdo ditë shkon me taku,
e të ligës duke gërmua me i dëftua, 
se me harru s'ka kurrë,
pooo, për të gjithë, që më si ka,
vazhdon me jetua



Shënime për autorën

Minire (Shefqet) Gërxhaliu, lindi me 06.08.1971 në Vushtrri. Shkollën fillore dhe të mesme i ka kryer në Vushtrri dhe Fushë Kosovë. Kurse studimet për gjuhë dhe letërsi gjermane i vazhdoj ne Fakultetin Filologjik. ku edhe u diplomua. Ka botuar përmbledhjën me poezi me titull: "Pranvera ime".

Prej vitit 2004, jeton në Gjermani.
_____
Përzgjodhi: Adem Zaplluzha