Fakete Rexha: SONTE...

Fakete Rexha

SONTE 
       NË KËTO ÇASTE
                KISHA PAS DËSHIRË

Dashunia asht kafshë. Ka dhambë t'mprehtë.

Kurrë s'shërohen kafshimet e saj. Kur iku ai,

shpeshë m'ikte edhe gjumi. Të dy kishin harru

andrrat me i marrë me veti. Mos me mi lanë

barrë mu. Ai, andrrën se më do, e gjumi

andrrën që m'gjenë këtu ku m'pati lan dje

mbrama. Bij t'fle e mungesa tij m'shtynë buzë

shtrati, veq sa s'më rrëxon përtoke. Sa kisha

pas dëshirë në këto çaste me u shkri n'duart

tua, që m'bajshin vend mbrenda krahnorit me

frymën e nxehtë te qafa. Me dashuni, nga

dashunia, ashtu butë, prajshëm, me m'marrë

n'gji tue m'i përkdhelë flokët që m'kanë resh

borë, qafën me njollat e vrugëta që kanë filluar

t'pleqnisë, e kurrizin e shpinës. Çdo vrime

t'shpirtit dregëza me m'i vu me fjalët ma

t'ambla t'dashunisë. Po mërzitem. Sa iu gëzova

dashunisë, m'u desht t'mësohem me mungesën

e saj, që s'ik asnjëherë. Gjithë ditën e lume

ladron poshtë e përpjetë, si kafshë e ndërsyeme,

si e përdalë. Meqë, natën kërkush s'e do, për

birën e çelësit përbirohet, gjumin te unë me

e ba. Kafsha. E ke gjetë t'vogël, t'braktisun,

si jetim skaj rruge. E ke marrë, e ke rritë,

e ke ushqyer me qumështin më të mirë.

Si t'rritet, t'përmbledhë kokës me tasin

e randë t'qumështit, që e ka ba kambë e dorë.

E, sonte kisha pas fort dëshirë me harru.

Kurrë s'asht vonë me dasht.

Por, gjithnjë vonë me thye njeriun.

Se, sonte kështu siç jemi, nesër

s'dihet a do t'jemi ma.