 |
| Sahit F. Osmani |
DUHET TË JESH
Duhet të jesh vetë jeta
Që matet në peshoren e kohës
Me agime e muzgje të errëta
Rrugëve të spërdredhura të botës
Duhet të jesh vetë durimi
Që nyjë të mban lidhur shpresën
Ngulitur në çdo qelizë truri
Kur e keqja ta shpërlanë kujtesën
Duhet të jesh vetë zhvendosja
Në kohë dhe në hapësirë
Dhe të kesh krahë të rrufeshëm
Të çash terrin me rrezatim
Duhet të jesh vetë guximi
Dhe kur jeta të dridhet
Ahere kur në sy të ngrin loti
I vetmi i ëmbli dhe i hidhuri
Dhe krejt i vetëm nëse mbetesh
E shpirtin ta shkund bishë e egër
Gjymtyrë më gjymtyrë të ngjitesh
T'i kapësh kufijtë e universit...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen