Agim Gashi - Pse qanë nënë Pranvera

 

PSE PO QANË

MOJ NANË PRANVERË?

 

(Inspiruar nga vaji i nënës Pranvera Abazit së cilë

burri ia rrëmbeu djalin Erionin për ta derguar në Siri

me e ushtrue për të prerë koka njerzish)

 

Cila nënë po e derdh lotin
Dhe kërkon birin e saj?
Kush ja mori e ku ja quen
Atë pjesë shpirti ku ja lanë?

A mos vallë kështu tha Zoti
Që Pranvera n´pranverë me qa?
Fotot e t´birit 8 vjeçar
Me lotë nane me i la.

Jo o njerz kështu s´thotë Zoti
Por thonë “hoxhët” kriminela,
Me na e prish Arbëninë e dashtun
Anmik ma të madh skishim te dera.

Qan e qanë nana n´derë t´shpisë
Ja merr çantën me libra plot,
Në klasë të tretë ish Erioni
Në toka t´Shamit ai gjendet sot.

E derdh lotin ia thotë vajtimit
Për t´vetmin djal që ja fali Zoti,
Ku u tret ngrohtësi e t´birit
Sa me tmerr po i shkon moti!

Kush ja prishi shpirtin babit
Me marr´ t´birin me que n´Siri?
Tetë vjeçar me ja msue zanatin
Kasap me e ba me pre fëmi?

A kemi shtet ne a kemi zemra
Ku ashtë vyrtyti i shqiptarit,
Ku janë traditat tona kombëtare
Ku amaneti i të parit?

II
Qan dhe qanë nana Prenverë
Duhet të qan edhe tanë atdheu,
Kur pren koka nji shqiptar
Me gjak krimi ulet dheu.

Po ku jeni ju luftëtar
Që kunder serbit mbrojtët atdheun?
Ju t´vërtetit ngrituni n´kambë
Se prap ndihmë kërkon atdheu.

Unë e di që mbetët pak,
Shumë na dolen kriminela,
Që e shiten tanë atdheun
E na prunë terrorist te dera.

Sa shumë shokë më nuk i keni
Varen edhe e vranë veten,
Kur tradhëtarët e moren shtetin
Ma të zezë se t´shkaut na e banë jeten.

U sulen të poshtrit si hijenat
Me plaçkitë çdo gja kombëtare,
Me i vra ma t´mirtë e kombit
T´u shkelë gjakun e t´u shkel varre.

E ndanë atdheun në teritore
Si Al Kaponet haraç me qitë,
I vraftë mallkimi i këtij populli
Mos e pafshin të bardhen dritë.

Terroristët ardhë nga lindja
Shkollun e blenë hoxhollar,
U ndertuen plot xhamia
Me e fshi trunin kombëtar.

Paguen mirë edhe pushtetarët
Me parat ardhë nga Serbia,
U la atdheu n´mëshirë të krimit
Në krye të ligjit udhëheq mafia.

III
Sa shumë nana sot vajtojnë
N´toka t´Shamit djemt po vdesin,
I lanë motrat pa vllazni
Ato nuse kot po presin.

Ti Nanë Pranverë po ndale vajin
Miliona nana në krah i ke,
Sot me Ty po e ndajnë dhimbjen
Edhe luten për atdhe.

Dil një ditë oj Nanë Prenverë
Në Prishtinë ti rroke vallen,
Të gjitha nanat në demostrata
Zotit e Botes me ja qa hallet.

Me i thane ndal terrorizmit
Fëmijt i kemi vetë me i rritë,
Jo me i ba kriminela
E me pre n´fyt fmijë me thikë.

Dhe ti o populli im i dashur
Pse tu mbyllen syt e tu?
Qohu n´kambë ndrysho atdheun
Se ma nuk mundemi me e shpëtu.

Unë po pres me ma que lajmin
Me këndu fitoren në tel t´sharkisë,
Se jemë sternipat e Kastriotit
Jo të Shamit, as të Turqisë.

Kur të ndrrohet kjo gardë e hajnave
Do t´lëshon rreze atëherë Kosova,
Bashkë me popull n´varre këndojnë
Adem Jashari e Ibrahim Rugova.

26.08.14

Asllan Dibrani - Brengat e nënës

 

Brengat e nënës

 

Sa e  brengosur  ishe Ti nënë

Kur në errësirë u ndamë 

E madhe ishe moj nënë

Ti kurrë s`me le të vetmuar.

E pa mposhtur mbete nënë 

Prangat në duar kur mi vuan

Në ballin tënd rrudhat ti përshkonte djersa

Në sytë e tu shkëlqente krenaria

Në zërin tënde dashuria 

Të gufonte zemra  urrejtje 

Ndaj atyre që më prangosen

Pa gjumë dhe  pa ngrënë mbete  

Me ëndërroje  ti nënë

Te gjakosur, e  të përmbytur

Të  përvëluar e të munduar

Shpirti i yt nënë i trazuar 

Për vitet që na ndanë me mungove  shumë

Nënë   edhe kur  kisha dhimbje 

Ti me silleshe gëzime 

Në vizitë  në mes grilash 

Përmes teje nënë 

E shihja Pranverën  me lule të bukura

Edhe vjeshtën shumë ngjyrëshe 

Me mbrëmje dhe  muzgje të kuqërremtë

U çmalleshim  me shikime

Nga kafazi   i burgut me grila të  trash  

 Pa mundur të përqafoj 

Edhe se kisha ndryshuar i tëri 

Edhe se u shtange  në shikimin e parë 

Qëndrove krenare 

As  pikë loti nuk lëshove pran armikut 

Ma ngrohe ti zemrën  nënë 

Më dhe forcë dhe nderë
Atëherë mi  shërove plagët e torturave

Kështu ikën ditët  e netët pa gjumë 

Ikën javët  e muajt, pa mua nënë

Na ndanë vitet deri sa u përqafuam.

Kushtuar nënës sime nga burgu i Nishit 1987 Serbi 

Rrahim Sadiku - Flet Adem Demaҫi

Gjallë mbaheshin muzat,
në Ilirikun e vjetër,
frymë qëndrese përhapej
betimit në tokë e qiell,
shekujt e robërisë
dot s’ngulitnin terrin,...
besimi bëhej diell.

2.
Që nga prapa grilave
Adem Demaҫi fiste,
fymëzonte në Atdhe:
“Mund të na burgosni,
të na vrisni mundeni,
por si të gjallë
nuk nënshtrohemi ne!”

Ai ishte liri:
freskonte mendjet,
qetësonte zemrat,
frymëzonte ardhmëri:
si jeta e dashur,
sa bota e vjetër
vinte buҫima:
atdhedashuri!

3.
Hapësirës shqiptare
shpresës së madhe
populli mbushej krenari
me ode këtij dheu,
me të pafund dashuri,
bari e guri, ara e mali
me etje rrethoheshin,
prej thellësisë toka gjëmonte:
“Adem Demaҫi kërkon liri!”

4.
Ai nuk ishte në pamëshirë të perëndive,
urrejtja njerëzore e mbante lidhur,
dashuria për njeriun e bënte yll,
të ndriҫonte rrugën e fitoreve,
popullit të vuajtur t’i bëhej diell!

5.
Iknin vitet
Ai atje,
Feniks e Orfe,
Mujs e Skënderbe…
Hero i gjallë
në legjendë shndërruar,
ushqente mbamendjen:
mbi këtë dhe jetojmë
për të kujtuar vendin e të parëve,
krenarinë e lirinë
ta kemi në zemër të të gjallëve.

6.
Thonë ka folur Zana e Malit:
“Po na zgjohet shqiptaria,
po vrapon për dituri,
e ka mendjen plot liri,
e ka syrin ardhmëri!”

Thonë në qiellin murrëtuar
një shqiponjë e zbukuruar,
rreth e rreth ka fluturuar:
“Tokë ilire, i shtenjti dhe
vend qëndrese me shekuj je,
Adem Demaҫin simbol e ke!”

Thanë në zemrën e shqiptarëve,
një me gjakun e të rënëve
me amanetin e të parëve
është dëgjuar një betim,
një betim si kushtrim:
“O, po, po, ai djalë trim,
ka zënë vend në shpirtin tim!”

7.
Dalë nga kjo tokë,
përjetësisht dashuruar në Atdhe!
Burgosur e dërguar larg
mbeshtetur fuqishëm
në secilën pëllëmbë të hapësirës arbërore
në secilën pore
ku shqip merr frymë ky dhe!

8.
Dhe pranverë ishte
mbi dimrat e ftohtë
viteve të robërisë,
ushqente të uriturit,
mëkonte plagët e trimave,
kudo frymëzonte vrulle jete,
ishte simbol i mirësisë!

9.
Populli të panumërta herë e tha:
“Ne jemi Adem Demaҫi,
Adem Demaҫi është na!”

10.
Po na nisen shumë dasmorë
me flamur të kuq në dorë,
me shqiponjën lartësuar,
me plisin madhëruar,
me hapin gjëmim:
“Liri duam, bashkim!
O, liria nuk ka ҫmim!”

11.
Jepet jeta si me le!
Për liri, o, për Atdhe!
Adem Demaҫi është kushtrim:
“Ke të ardhme shqiptari,
do ndodhin mrekulli,
robëria do mërgojë,
Shqipëria do të fitojë…
Po jep populli bijë e bija,
të luftohet padrejtësia!
Nuk na mposht armiku dot:
mendjen bërë e kemi liri,
për liri bëhemi barot!”

12.
Kushtrimeve agojnë ditët e bardha,
pa iu mbështetur vetëm shpresës,
“Nuk ka fitore kurrë një popull
pa u betuar me “besa-besës!”
Që nga prapa grilave flet qëndresa,
në fitore nis e kthehet shpresa!

13.
Kudo ishte burgjeve,
nuk ishte larg,
ishte përherë në vendlindje,
fliste me secilin në Atdhe!
Shtruar etjes për liri,
bekuar ne nga ai,
ai bekuar nga të gjithë ne!

14.
Na largonte dhunë e paparë,
na afronte shpirt i qëndresës,
dashuruar fort pas jetës,
jetën lënë peng për të vërtetën!

15.
Rrugë e gjatë deri te liria,
në mendje ngulitur Iliria,
djegur e pjekur pabesisht,
robëruar tradhëtisht…
Demaҫi fliste rrugëve të mendimit:
“Të mësojmë nga pësimet,
të mos lejojmë të na përsëritet historia,
mbi njohjet e qëndresën
të na njohë e sotmja,
të na gjejë ardhmëria!”

16.
Po vuajmë ne,
shumë kanë vuajtur edhe të parët,
qëkur mbi tokën tonë
u vendosën dreqërit, barbarët…
Diturinë e djallit në mendje ata ngulitën,
veprimet barbare pa ndarë i rritën!
Tokën ilire e lanë shekujve me gjak
e nuk u ngopen,
u dukej pak!

17.
Po ne, o jemi ne,
në këtë dhe,
simbol qëndrese,
bërë të gjithë Atdhe!

18.
Thonë e thonë të diturit në popull:
“Vjen Demaҫi rreth e rrotull,
me rënien e territ
me agimin vjen!
Kujdes: ta nderojmë si duhet,
si e meriton,
ashtu si na meson!
Ti themi me mburrje:
kurdo na vjen
gati na gjen!”

19.
Ardhur Promete,
mbetur Ante,
vazhdues i rrugës me emrin Skënderbe!
“Ne jemi Adem Demaҫi,
Adem Demaҫi është ne!”

mars - nëntor 1990

Myrteza Mara - MALLI PËR NËNËN

(NË KUJTIM TË NJËZET VJETORIT TË MUNGESËS)

BISEDËN ME FOTON NË MERMER

Nënë, jam yt bir, që po qaj tek varri!
Erdha të të shoh se më ka marë malli.
Larg o nënë, prej Teje tërë jetën kam qenë...
Kur malli më shtohej mërmërsija: NËNË!

Tani nën mermer Ti e qetë qendron
Dhe e ngrirë në foto ëmbël na vështron.
Nënë, o nëna ime që kur s’je mbi dhe
Paçka se me thinja prap jetim më le.

Fat i shkruar për ty, të deshi jetime
Prindrit nuk i njohe moj e mira ime.
E malluar për jetë bëre fëmijë shumë
Por jetojmë pesë, mes tyre dhe unë.

Ne u bëmë burra, ti u bëre gjyshe
Dhe i rrite nipat si nënë dallandyshe.
Pastaj edhe nipat me fëmijë u bënë
I mbaje në prehër, nënë përmbi nënë!

Ne u ndamë, o nënë, u ndamë së gjalli
Në udhët e fatit na këputi malli.
Ndaj tek varri yt të vijmë më shpesh
Nga mermer i ftohtë ti prap buzëqesh.

Kujtoj kur të putha, për të fundit herë
O Zot, sa e bukur, si një luleshqerë!
Nga qielli kish zbritur ngjyra e floririt
Hëna të kish dhënë qumështin e gjirit...

E puthura e fundit dhe malli për ty
Kurrë s’do më treten sa të vij aty!

 

 

NË PREHRIN E HËNËS

Më ka marrë malli për Nënën,
Ka kohë pa i shkruar një letër.
Nga dritarja çmallem me hënën,
Nëna është në galaktikën tjetër.

E ka zgjatur rrugën e mallit, nëna,
Që unë të rri shumë në këtë botë,
Por edhe sikur me njëqind zemra,
Do vij, nënoke, këtu bën shumë ftohtë.

Dritën nga dielli, hëna e ka dhuratë,
Dhe Nëna pa diell s'do ishte e vërtetë.
Ndryshe ky planet do të quhej Natë,
Ose edhe më kobshëm, " i Pajetë"...

Sa shumë më djeg malli për nënën,
Tani dhe në ëndërr rrallë e takoj.
Sa herë që troket porta e zemrës
Zbathur, drejt derës fluturoj.

Por janë takat e verdha të hënës,
Është gazi i qielltë i saj.
Vjen të më shuaj mallin e nënës,
Në prehrin e hënës ulem e qaj!

Arif Molliqi - Shënime nga Shkupi

 

( Shënime nga Shkupi)

Sonte gati e theva murin ... gjeneralogjik
Prej origjine brez e kronikë
Vetëm shtërngata dhe zjarri të njejta
Dhe koka e papërkulur e malsorit

Në sytë e tij ... përsëri kryengritje malli...
Provë për një këngë ndryshe
Himn apo ligjërim frazë e ndaluar
Lot e helm duke i përtyp

I trembur më kthehet Zogu... ketë herë
Duke pagëzuar kohën (stinën) që erdhi
Grevë bejnë rrugët degët e lisit
Kaq i ftohtë vjen dielli kur vonon

-Oh!
Në Shkupin e pashëruar ... kafshë e zezë
Kurthë miqesh dashni kanë vue
Mendimi i ligë si këngë qeni
Na detyron qenqe me vajtue

Po udhët a ranë në pritë ... a prita n´udhë
Kur shtëna n´secilin zogë në secilin fëmijë
Dhe gjëmon fjala e gjurmë lë moti
E s´mbeti gjë për t´u dashurue...

(05. 07. 2014)

Musa Jupolli - Shkupi im

Shkupi im

 

Ikonë e banuar në shpirtin shqiptar
Betejë të reshura lotësh
Për tokën që nuk i dualëm zot

Vargjet e poetëve në dialog
Skenare të shkruara nga vetë
Të krijuara nga univeret poetike
Në stil e zë që buqet :
Populizmit t'i dhëmë fund
Retorikës së komplotizmit
Në dëm t' Atdheut
Kamuflimeve t'u themi mjft
Zbrastësisë që i la vend mospërgjegjësisë

Shkupi im
Aty u takova me Flamurin kombëtar
Aty shkrova vargun e ndalesave
Në mirëkuptim e stil të historisë
Gjysma e Dardanisë
Loti i vakët i Çamërisë
Dhenat e Shqipërisë !

 
Shkupi dhe Dashuria

Mu thaft dorë
Në mos e ndjefsha
Në prekjet tua
Atë bukuri

I etshëm qoftë
Shpirti im

E uritur
Zemra ime

I pa ngopur
Syri im

E shterrshme qoftë
Pena ime
Po nuk e ndjeva
Shkupin dhe Dashurinë

 

08. 07. 2014

Haxhi Muhaxheri - Tri poezi

KOSOVËS

 

 

Emrin lakuar ta kanë ndër shekuj

E pritë të zinin keqas djalli e i biri

Po ti stuhive u bëje ball

Me lutjen për të madhin

Për atë bimë dardane

Këngën e mortit e ktheje në këngë lavdie

Kosova ime diell (i)lirie

 

 

Austri, 2012

 

 

ÇAMËRIA

 

 

Çamëria

Lumë i Loteve që nuk shteron

Malli i të dëbuarve që përvelon

Kënga e Shpresës që gjallëron

 

 

Çamëria

Është ora e lutjeve që nuk mbaron

 

 

Çamëria

Është ëndrra jonë e përnatshme

Amaneti i shenjtë i etërve

Emblema e krenarisë së emrit

 

 

Çamëria

Është damari i ngushtuar i atdheut

 

 

Çameria

Është tregimi për barbarinë

Plaga ime e pashëruar

Libri i papërfunduar i historisë

 

 

Çamëria

Është kodi i pazbërthyer i perëndisë

 

29.04.2013

 

 

ZGJOHU POET

 

 

Nuk jam engjull

Në tempullin e durimit

As memec i përgjumur

 

 

Zotin mallkoj

Që as kokën ktheu

Kur Ti Kosovës ia lidhje plagët

 

Zgjohu poet

Se atdheu

I tkurrur ka mbetur

 

Zgjohu ore burr i dheut

E zhvishi

Të gjitha marrëzitë e kësaj bote

 

Europa prapë fle

E djalli lirshëm bën orgji

Mbi kockat tona

 

Zgjohu për Tokën Dardane

Për „gjakun që nuk falet“

Për nder të plisit

 

Zgjohu Ali Podrimja

E ti zëmë pusi të keqës

Se koha nuk pret

Fran Ukcama - Katër poezi

 

DIKUR ISHIM TANI S` JEMI

Dikur ishim tani s`jemi,
Jemi por, mbet pas rinia,...
Ti cunami që si erdhi,
Unë krater andrrat e mia..

Dikur ishim jemi dhe sot,
Paralele që nuk puthen,
Ti diku mediton kot,
Unë marr kreher, e kreh muzën!

Dikur ishim tani s`jemi,
Ne nuk jemi sikur ishim,
Tash pas vitesh pop yes veten,
Dy qirinj pse flakve shkrihen!!

 

 

DUA TË FLE TE SHTRATI HANES

Nese doni ju ta dini,
Për lezet, kujtim të njanes,
Dhe për qefin e ketij shpirti,
Dua të fle te shtrati i hanes..

Dhe nese ma qujnë lajdhitje,
Në filtrimet qiellore,
Kujtoj motet shkuar në vite,
Qiellin kur kishim mbulojë..

Dhe me hanen pas një viti,
Të trashgonim një alien,
Unë prej mendjes, i pelthitur,
Vuaj prej kohes që s`e gjëj..


 

AJO ËSHTË VETË SHPIRTI IM

Pranveres kur çelte bajamja,
Ajo vishte një pale sandale,
Një fjango i varej një ane,
Shtatit ngjalë një fustan basme..

Në qytet kur fluturonte,
Era e shtynte me gezim,
Është balonë dikush thoshte,
Dikush trandafil në prill..

Dikush thoshte e mori rrezja,
Dhe po tretet në ngazellim,
Unë u thoshja:- Kthen prap vetë,
Vetë ajo është shpirti im!!

 

 

MË HIDH VIRUSIN TË GJËJ NJË PREHJE

Imshtnajes së kohes në kapërdredhje,
Mendimesh, sharjesh e dredhishë,
Më hidh virusin që të gjej një prehje,
Një puthje të ambel te shtegu i dhisë..

Ti shpetoj kohes në mejdan ndeshje,
Dhe gjuhes dhelpnore politikës,
Më hidh virusin që të gjej prehje,
Ma ngroh pashë shpirtin e Perendisë..

Më nxirr nga kampi i inter zgafellje,
Robin i futun mes kaos marrëzisë,
Më hidh virusin që të gjej prehje,
Pak shtalb prej shpirtit të dashunisë!