Montag, 7. September 2015

IDHULL I DASHURISË SË ZOTIT MBI DHE


Poezi nga Naxhije Doçi

IDHULL I DASHURISË SË ZOTIT
MBI DHE – NËNA TEREZE


Gonxhe Anjezë Bojaxhiu
agmi e purpurtë shëmbëllimi
që në lutjen e parë të hirësisë.
Në pikturimin e madhështisë së ngjeshur
ujëvarë e dehur e krenare
me rrënjë e gjak shqiptare,
e lindur në zemër të Dardanisë së lashtë
në Shkupin e vrullit të ndezur prore
nga prindër skofiarë me palcë e asht
Drane Barnaj (Bojaxhiu)
nga Novo Sellë e Gjakovës
e Kolë Bojaxhiu
i thellësisë së fisme mirditore.

I përflakur viti 1910
kur u linde ti
ngjizje e jehut të ylbertë
shkrirë në dëlirësi ndjenje,
kohë me epshe të trishta demonësh,
heretikësh të lëbyrtë
me mllefe të përdredhura
në udhëkryqin epik të Ilirisë
kur rrokullisej gur e dhe
me trandje apokaliptike.

Gonxhe me ëndërra rinie si magji
jehut kumbues për diellin
që të bëhesh mësuese e popullit
për edukim brezash me urtësi,
imazh i blertë në përmasa trungu.
Vargëzimi rrëfim i pëlcitur thellësie
përflakur frymimit shqip
në komponim melodish me shpresa.

Megjithatë,
jeta nëpër kahjet e veta
me sfida të shumta e me kthesa,
etje e pashuar pafajësie
në rrjedhë mrekullie.
Gonxhe Bojxhiu - NËNA TEREZE
Nënë e Shenjtë-Qirinj i ndezur 
me zemër të madhe sa krejt bota,
sublimë koherente e rrallë
me besimin shkëmbor të patundur,
legjendë e gjallë.

Nëna Tereze
lajmëtare e ndritur
me besë e fe
idhull i dashurisë së Zotit mbi dhe.
Misionare e mirësisë për njerëzit
me mbi gjysmë shekulli veprimi
jasht fokusimit të dheut mëmë
kurrë nuk pushove së thënit me krenari:
“Atdheu im është një vend i vogël
me emrin Shqipëri”.

Nëna Tereze,
Nënë e mëshirimit të pamposhtur,
Nobelistja e Madhe
për Paqe në Botë,
të varfërit e skajshëm
të Kalkutës,
të Indisë dhe të krejt globit
i afrove,
të sëmurët i shërove
në shtim shpresash për jetën,
për kuptimësinë e të qenit njeri.
kjo dhunti e papërsëritur e Zotit.

Prishtinë, 05. 09. 2015

Mittwoch, 17. Juni 2015

Rrahim Sadiku - Duke ushqyer jetën në nisje

 

Duke ushqyer jetën në nisje
(kujitmit të Gani Xhafollit)


Gjithnjë shkimin e mendjen tej
Te një botë ndryshe, miku im, te një botë ndryshe...
Në botën me kokëteposhtë
Etjeve për të ngjitur lartësitë
Duke ushqyer jetën në nisje
Atë botën fëmijënore
Ku ndryshimin e gjeje deri në pakufi
Gjithnjë mendjen e shikimin tej
Edhe më përtej ëndrrës

Shaban Pllana - METAFORA E VENITUR


METAFORA E VENITUR
( Gani Xhafollit)

 
Kur vdes poeti

Fjalës i merret zëri
S’ din të dale nga goja
Kur vdes poeti
Edhe qielli loton
E loti ngrin në vargje
Kur vdes poeti
Metaforat veniten
Pikat e lotit s'ua kthejnë dot freskinë
Jo,jo, poeti s'vdes kurrë
Ai përditë rilindet
Në secilin varg të poezisë së tij

Montag, 15. Juni 2015

Besnik Gashi Drenica - Baca Isë


Besnik Gashi - Drenica

UNË JAM MIRË, 
KUR MIRË ËSHTË SHYPNIJA!

Nga Tirana,
U nis Baci Isë,
Trup e terthor,
Do me i ra Shypnisë!


Na erdh Baci n´rrugëtim,
Aty ku u mbajt Lidhja u ndal pak,
A u bë Shqipni po vet,
Se shumë jam ba merak!?


Nga Prizereni, u nis për´Prekaz,
Me Ademin me u pjek,
N´kullë te burrav me ban llaf,
A èshtè Shypnia, si kemi deshtë !?


Nga Prekazi pak idhnueshëm,
Qenka nisë për Prishtinë,
A thue çka jeni duke banë,
Pse hala se batë Shypninë!?


Neser nisët për Boletin,
N´vend te vetin ku ka lind,
Drojë rand do na flet,
Mbi Urë t´Ibrit, kur te arrinë.


Kur te sheh, se u mbyll udha,
Gogja rand ka me na fol,
A thue kush nuk është i gjallë,
Apo t´gjithë jeni pa shkollë!?


Kjo qe shoh nuk i ka hije,
N´vendin tim nuk shoh flamur,
Ketu as gjuhën ton s´pe ndegjojë,
Kufi Serbia paska ban mbi Urë!


Nese doni t´prehem i qet,
Ju lus juve bijt e mi,
Bashkë t´ma bëni ju Shypninë,
Mbi varr t valojë flamuri kuq e zi!


Ju e dini si kam thënë,
Kur me pysnin si jam, njerzija,
Unë jam mirë, ju kam thënë,
Kur te jet mirë Shypnija!


Bonn, 09.06.2015

Montag, 6. April 2015

Agim Gashi - Bisedë me një lum


UNË ME LUMIN BISEDOJ
(Këngë që s’do ta kryej kurrë)
1.
Kam dalë herët në park të Rurit
Në Düren këtu ku jetoj,
E jam ndalë në breg të lumit
Dy-tri fjalë me të t’i ndërroj.

-Ti o lum që quhesh Rur
E i bie rrotull Gjermanisë,
A pranon me i nd’rru’ do llafe
Me nji djalë prej Arbërisë?

-Fol de fol - ma ktheu Ruri
Se dhe unë jam përmallu,
Mija njerëz kalojnë këtu pari
Asnji fjalë s‘e ndërrojnë me mu!

Më përbuzin dhe nuk më flasin
Gjuajnë në mua ndytësira,
Po mos ta kisha rrjedhën time
E ndytë do të dukej këtu natyra.

-Të besoj i dashur Rur
Disa njerëz ndjenja nuk kanë,
Sikur njer’zit dhe ju lumenjtë
Në rrjedha t´njejta të gjithë nuk janë.

Pomë lejo t’i bëj ca pyetje
Se je i bukur e me ujë shumë,
Pse nuk je sot më i qetë
Valët po të qesin shkumë?

-Ah ti burrë nga Arbëria
Që të quajnë këtu të huaj,
Mos më ngacmo në palcë të shtratit
E me mua ti mos luaj!

Edhe unë kam halle plot
Që ma rrisin adrenalinën,
Kur bën vapë e nxenë shumë dielli
Shiu im po ma kthen shpinën.

Nganjëherë po bie shumë
Ma mbushë shtratin e ma tepron,
Pastaj njerëzit më akuzojnë
Ja, thonë, lumi po vërshon.

-Mirë o Rur ti lum i gjatë
Që me rrjedhë tokën përshkon,
Ndonjë pikë ujë në detra t´Arbërit
Ndonjëherë ti a e çon?!

-Ha,ha, ha e hi, hi, hi,..
Që m´ke shti mua të qeshi,
Zoti i Madh juve shqiptarëve
U ka kapë dënim për veshi.

-Ah mor lum që Flus të thonë
Pakmë parë më quajte t´huaj,
Po ky rruzull që e ka falë Zoti
Është i t´gjithëve dhe i gjithkuj!

-Jo, jo, jo dhe jo , jo , jo,
Kështu Zoti nuk ka thënë,
Barabar n´fillim të botës
Të gjithë popujve u ka dhënë.

Por ju shqiptarët dikur Ilir
S’keni ecë për rrugë të Zotit,
Të përçarë për mallë e poste
Gjithmonë ishit sot dhe motit.

Dikur kishit tokë të madhe
Që vetë Zoti ua kish dhuru,
Me fajet t´jueja atë tokë të bukur
E keni tkurrë edhe coptu.

Ju më shumë e doni t´huajin
I përkuleni e i puthni dorën,
Ndërsa njerzëve të gjakut t´juej
Me dëshirë i bleni kurorën!!!

U pat dhënë Zoti pasuri
Si u pat dhënë popujve tjerë,
Por në mesin e njerzëve t´juaj
Kishit shumë të pa nderë.

Kishit harbut e tradhëtarë
Kishit t´mençur e njerëz të rrallë,
Kishit trima e koka t´larta
Por i vranit me fjalë të tharta.

Si atëherë, por edhe sot,
Të njejtën valle e lozni prapë,
Prandaj Zoti i madhërishëm
Ua tkurri vendin ngapak.

Jeni popull euforik
Te ju e mira nuk vlersohet,
Tragjeditë te ju kur ndodhin
Për tri ditë ato harrohen.

Ik ti shko n´atdheun tënd
Se me të huaj rrallë bisedoj,
Unë jamë këtu, rrjedhë e valëroj
Herë i qetë e herë vërshoj.

Ndërsa ti sa i mërzitur
Ke ardhë këtu n´valë m´loton,
Me ata lot që derdhë në mua
Edhe shtratin ma turbullon.

Ah ti Rur mos shterrofsh kurrë
Që hallin tim sa mirë ma din,
Disi mua po më duket
S‘po më don atdheu im!?

Jo i dashur mos fol ashtu
Se ty shumë të do atdheu,
Të duan fushat, të duan malet,
Të don uji e të don dheu.

Të dojnë gurrat edhe vrrijat,
Zanin tënd don me ta ndi,
Kur ja thoje këngës shqipe
Plot bilbila të rrinin mbi.

Të don populli e rinia
Të dojnëvashat e Arbërisë,
A s‘të vjen marre ke ardhë n´dhe t´huaj
Me i këndu shqip Gjermanisë!!!

Ik e shporru në dheun tënd
Se me vdekë këtu është llahtari,
Me t´varros ndër ndonjë shkurrë
As krimbat më nuk t´bëjnë shoqëri.

-Phu or Rur ç’mi hape plagët
Tek ti erdha për qetësi!
Ma sjell vdekjen para kohe
Ma mbush shpirtin helm e fi.

Tash po shkoj n´strofullën time
Me i derdhe edhe disa lot´ ,
Do vi nesër t´bisedojmë
Se i lodhur unë jam sot.

-Shko pusho dhe çlodhe trurin
Nesër do t´bisedojmë prapë,
Kam ca llafe pak më t´egra
Dua t’i them ty me vrap!

-Mirupafshim o lumi Rur
Tschüss ma ktheu n´gjuhën e tij,
-Hajt i dashur mos u mërzit
Se unë nesër prapëdo vij!!!

2.
Edhe erdha unë n´banesën time,
Putha hartën e Arbërisë,
Ia thashë vajit se m´ka lënë kënga
Me lotu çdo cep t´Shqipërisë.

Hiq nuk fjeta sa ke nata
Tuj mendu unë për jetën time,
Për atdheun e për nënën
Për fatin tim me plot hidhërime.

Të nesërmen pa zbardhë dita
Mora rrugën kah lumi Rur,
Të bisedojmë e të mësoj
Si atdheu më është tkur.

Larg më pa kah shkoj i lodhur
Me tri këmbë duke çalu,
-S’paske shti ti gjumë në sy
Me ardhë prapëme bisedu.

-Mirëmëngjesi o Rur i dashur
Të lehtë e paçtë lumën ditë,
Paske pasë një natë të rëndë
Valët tua t’u paskan rritë.

-Lermi valët o Gashi i huej
Të valojnë, t´qeta të rrjedhin,
Kanë fullu këto kujtime
N´histori e n´kohë të bredhin.

Jam i moçëm sa më s’ka
Edhe mendjen pushkë e kam,
Kam mendu se cilat fjalë
Të egra ty sot me t’i thanë.

Kam vendos me folë pa dorza
Me t’tregu pse jeni tkurr,
Por ma jep fjalën të jeshë i fortë
Mos u merzit e bëhu burr!

-Ta jap fjalën e ta jap besën
Do të dëgjoj deri në fund,
Pa u merzitë e pa e prish gjakun
Pa të ndërpre unë Ty askund.

-Dëgjo pra ti burr Arbërie
Qysh se moti në Iliri,
Ishit shteti më i madhi
Dhe jetonit n´lumturi.

Kishit tokë e kishit detra
Plot liqene e lumej,
Tokë më t´bukur e më pjellore
S‘kishte k‘tu e as andej.

Arat plot me drithra t´bardha
Kopshtet mbushur me perime,
Pemët plot-përplot me fryte
Kënaqej Zoti e zemra ime.

Djemë e vasha si t´bimë prej toke
Lindnin nënat plot shëndet,
Kishit armë e shigjeta
Si në tokë ashtu në det´.

Kishit qytete e plot kala
Kulla t´larta me fortesa,
Ah anijet n´det plot me vela
Sa hijeshi ishte qe besa.

Populli i mirë, udhëheqje t´pastër
S’kishit t´varfër as të sëmurë,
Të gjithë popujt e kësaj bote
Thonin se ju nuk vdisni kurrë.

Fqinjët ua kishin lakmi
Dhe ngapak gjelozonin,
Por të ju bien në qafë
Jo, jo asnjëherë nuk guxonin.

Kur ishte koha e lulzimit
Popujt mësonin nga ju,
Se ç‘ju kapi një shëmti
Nisët vendin me tradhëtu.

Tash u ndatë në disa fise
S’kishit në mendje vendin ta mbroni
Por ju rroki e shkretë lakmi
Njëri tjetrin tani luftoni.

Kur e panë kështu fqinjësia
Në t´gjitha anët ju sulmuen,
Ua coptuen tokën e juej
Ju vranë e ju masakruen.

Nisën t´vinin fise tjera
Nga Karpatet e Azisë,
Merrnin tokën si n´bashqe t´babës
Më t´mirën tokë të Ilirisë.

Formun Rashkën edhe Zetën
Shtete sllave e hileçarë,
E më vonë ua panë sherrin
N´përgjithësi populli shqiptar!

Erdhën kohrat më të reja
E u kthy Gjergji në Krujë,
Prapë filloi te ju tradhtia
Tue punu për njerëz të huj.

Kur vdiq Gjergji Ai trimi madh
Mbetët popull i robruar,
Kishit koka e njerëz të mençur
Për atdhe që vepruan.

Shkruanin libra e luftonin
Punë të mëdha më kurrë nuk batë,
Edhe i bëtë shumë besime
Në shumë pjesë Zotin e ndatë.

I shërbejshi me zell robruesit
Kush latinit e kush për turk,
Ne këndej nga Evropa
I quanim ata harbut.

Heu! Sa turbullohem kur mendoj
Se çfarë burra keni vra,
Me u mbajtë toka e Zoti
Edhe për ta është hata.

Ju e vratë Hasan Prishtinën
Në dhe të huaj në Selanik,
Vratë Avniun e Ramë Bllacën
Hiq nga Zoti s‘kishit frikë!

Ata vrasës, ata tradhëtarë,
Lirisë suej ia kthenin shpinën,
Në pusi vranë Haxhi Zekën
Në pusi dhe Ahmet Shtimen.

Thyet çdo normë e thyet gurin
Kur e vratë edhe Bajram Currin,
Gjon Serreçin e Marije Shllakun
Prandaj Zoti ua jep hakun.

Sa shumë tjerë që s‘po t‘i njehi
Por nga goja po më del fjala,
A nuk qeshën bota mbarë
Kur u vra Jusuf Gërvalla?

-Ndal o Rur pash besë e fe
Pash brigjet me gjithë valë,
Ndalu pak bën një pushim
Se zemra ime don m’u kallë.

Ik pra shko e eja nesër
Shko pusho atë zemër shkretën,
Se kto brenga për atdheun
Ty ta prishën edhe jetën.

Lamtumirë o Rur ti miku im
Nesër prapë te ti do t´vij,
Tung, tung o Gashi i huej
Eja pra ta shtoj mërzinë.

3.
Me sy t´skuqur nga pagjumsia
Të nesërmen shkova n´brigje t´lumit,
Sa të egra i kishte valët
Me shkumë të bardhë sikur sapuni.

-Po pse o Rur po shkumon
Çfarë mërzie t´ka rrokë Ty,
-Nuk po i qaj hallet e mia
Po për t´shkretën Shqipëri.

-Hahahaha sa po më habitë
Me gjithë mendje nuk e ke,
Se mu n´këtë tokën tënde
Ma keni coptut timin atdhe.

E e mban mend ti Potsdamin
Kur Bismarku këtu sundonte,
Nuk e njihte popullin tim
Dhe Shqipërinë n´copa ma ndante!?

Sa shumë na batë padrejtësi
Duhej shpejt të reagonim,
Bamë Kuvendin e Prizerenit
Dhe vendosëm të luftonim.

-Ju bëtë Kuvendin dhe u besatuat
Porse besën se mbajtët dot,
Kështu punët keq ju shkuen
Për tanë jetën, sot e mot!

Padrejtsitë unë i di
Edhe fajet i kem pranu,
Prandaj sot po mundohemi
Me gjithë zemër me ju ndihmu.

U lidhëm mirë me Amerikën
Se përndryshe delshit fare,
Ua përzumë serbin nga koka
Dhe robërinë qindra vjeçare.

-Hajt o Rur se po më vie keq
Në disa fjalë ti mirë s’e ke,
Sa shqiptari e shqiptaresha
Kanë rënë n´këtë luftë për atëdhe?

-Kanë rënë i dashur e u qoftë lavdi
Shumë e bënë këtë luftë me nder,
Por disa nga karagjozët
Kishin hile e kishin sherr.

Nuk po dua të hy më thellë
Sa di unë ju haber s‘keni,
Karagjozë por edhe vrasës
N´udhëheqje t´popullit sot i keni

A i harruet ato masakra?
Ata trena korb të zi,
A e harruet edhe Bllacën
E shumë nëna që sot mbajnë zi?

Ju harruat shpejt Prekazin,
Serbi keq ua vuri lakun,
Shumë masakra e varre masive
Harruat shpejt edhe Reçakun.

Po mos të ishte Amerika
Edhe kjo Evropa plakë,
Sot do të ishit të shkapërderdhur
E toka e juej e djegur flakë!

Por kjo NATO e Amerika
Bombarduen si për ne,
Na e kthyen mbarë nji popull
Në ato troje ku kishin le.

Kjo dhuratë që erdh´ nga Zoti
Prapëe ndytë me tradhti,
Tue vra djem e vasha t´njoma
Tue vra t´shtrejtën liri!

Kriste pushka n´mes t´Shqipnisë
Vraheshin bijtë në hije t´nanës
Kolonel Ahmet Krasniqin
E vratë vetë në mes Tiranës.

Vraheshin shumë burra t´juej
Nga kriminelë e karagjozë,
Gjindeshin kufoma të djeguna
Tuj e qitë lirinë n´bixhoz.

Vratë Xhemailin e Besim Dajakun
Smajl Hajdarin e Haki Ymerin,
Kësaj Shqipnisë me krahët e saj
Hupët namin e hupët nderin.

Edhe atje në Prizren
Kur dikur mbahej Kuvendi,
E vratë vetë Komandant Drinin
Me marre skuqej i mbarë vendi.

Punëra t´kqija e më ç‘njerëzore
Tani bënte vetë shqiptari,
Ku ke ndi e ku ke parë
N´liri të vritet çlirimtari?!

Sa shumë tjerë që s‘po t‘i njehi
Tue qitë bomba e tritole,
Atë Kosovë sa të vogël
E ndatë në shumë territore.

Ia shtitë rrënjët mafisë
Tue i qitë popullit haraq,
Prandaj sot e gjithë ditën
Zoti po u rrahë kërrbaq!

Gjysma e madhe ju mbet nën shkaun
Donit ruse me ba Kosovën,
Tue kërcnu me atentate
Edhe Ibrahim Rugovën.

Ishte ai burri më bujari
Që ka moti s’ka pasë Arbëria,
Bashkë me Nënën Tereze
Krenohej bota e njerëzia.

S’ditët ju t’i nderoni
I shanit e i nënçmonit,
Fytyrë të zezë e poshtërime
Vetëvetës ia shtonit.

-Mjaft o Rur se më çmende
Me këto fjalë që m’i thua,
Pse më grryen në zemrën time
E varrë të reja më hapë ti mua!?

-Prit o prit se kam akoma
Si kam thënë ato t´Shqipërisë,
Kur na erdhi nëntdhjeteshtata
Ishte kulmi i marrisë.

Tanë një popull në çmendi
Me shumë banda e kriminelë,
Nga copa e madhe që e kishit
Mbetët me një kokërr mel.

E shkatrruat ju ushtrinë
Shkatrruat shkolla e spitale,
Tue plaçkitë shtëpinë e juej
Pa një turp e pa një marre.

Vodhët arin e shumë relikte
Të kulturës mijavjeçare,
Bibliotekat me plot libra
Dogjët lodra e abetare!

Kur u çart mbarë Shqipëria
Mjekërrbardhët u bënë „kritikë“,
Çmendurinë e një populli
E quanin Revolucion Demokratik!

Një çmendi me t´njejta udhëzime
U bë n´Kosovë më dymijë e tre,
Digjnin kisha e faltore
Që Ilirët kishin lënë për ne.

S‘po kam çare këto fjalë
Pa t‘i cekë e pa t‘i thënë,
Njeri tjetrin ju mundoheni
Edhe mish me e ngrënë.

Fliste lumi e shkumonte
Nga nervoza ngriste valë,
Ndërsa unë skuqesha i tëri
Donte shpirti me m‘u kallë.

-Ika i thashë se s’mundem më
Do vi nesër përsëri,
Do m´tregosh edhe disa gjëra
Për Kosovë e Çamëri.

Dhe për vise të coptuara
Më jep kshillë si me i tubu,
Se Shqipëria e një trungu
Përsëri don me u bashku.

-Ik pusho o njeri i huaj
Se ju shqiptarët jeni larg,
Do t´bashkoheni ju pa tjeter
Kur nderoni shtëpi e prag!

4.
-Mirëmengjezi o lumi Rur
A je fjetë e a je zgjuar,
Dje të ika pa përshëndetje
T´lutem të më falësh mua.

-Gute morgen* o i huej njeri
Shumë për Ty sonte kam mendu,
Ato plagë që i ke në shpirt
Edhe unë t‘i kam lëndu.

Të kam përcjellë tash njëzet vite
Këndej pari ke kalu,
Nga telashet e nga brengat
Kurrë s‘je ndal me folë me mu.

Nganjëherë vishe me miqtë
Fërgonit mishin në zjarr e prush,
Pishit verë edhe raki
Për atdhe s‘pyetnit askush.

S‘u shkonte mendja te populli juaj
Ishte keq si në ballë t´termetit,
Përballej ai me shumë hidhërime,
E ju bënit kokrrën e qejfit.

S‘po të nguci më me t´kalurën
Por po hy në histori,
Si u ndanë tokat e juaja
Si u nda dhe kjo Çamëri?

Ju si popull gjithmonë njejtë
Keni vrapu pas mallit „t´vjedhur“,
Me kriju kapital t´vdekur
Pa menduar se u duhet shteti.

Andaj fqinjë duke parë
Se ju s‘keni dashuri,
Ua merrte ngapak tokat
Me Kosovë e Çamëri.

-Lum i dashur këtu ndalu
Kësaj bisede po i biem n´fund
S‘kam fuqi të ndrroj asgjë
Në qytet e as katund.

Ne të dy po mbesim miq
Kur t´merzitem te ti vi,
Lëshoj ca lotë në valet tua
E ti me rrjedhë më zbutë mërzi.

U hodha i tëri në lumin Rur
Me shumë miqësi e përqafova,
-Mos shterrofsh o i dashur mik
Me gjithë zemër e urova.

Përqafimin ma ktheu Ruri,
Uroj fat për shqiptari,
Që t´bashkohen në fjalë e vepra
Për me e ba Shqipninë-Shqipni!
Düren, pranë lumit Rur

20.09.2010
Parnë brigjeve të Rurit

Sonntag, 22. März 2015

Shaban Pllana - Tercina me motive atdhedashurie


LULET E LIRISË

pikat e gjakut të trimave
ujiten lulet e mbjellura të lirisë
në kopshtin e atdheut.



KULAÇI I LIRISË

kulaçin e lirisë e shtruam në livadh të atdheut
i thirrëm trimat e maleve me pushkë të zjarrta
tepsia e rrokullisur pas drekës ra mbarë.



USHTARËT E LIRISË

ushtarët trima të lirisë
janë lule të kopshtit të atdheut
që zbukurojnë faqet e historisë e tij.


____________
Kulaçi - një drekë që e shtronin barinjtë gjatë verës për mbarësi të bagëtisë së tyre. Në fund të drekës e rrotullonin një tepsi të zbrazur dhe nëse binte tepsia mbarë do të kishte mbarësi në bagëtinë e shtçpisë së çobanit që ka shtruar drekën

Dhimitër Kokaveshi - Shtatë poezi


STUDIMIT

Lexonte dhe vazhdimisht
lexonte
përmbi përgjigjet?...
Të gjitha mënyrat
përngjisnin shpirtngushtësisë
mos i dërgo
mes humbjeve!... Guximi
në të gjitha kontaktet kozmetike
dhe zona përceptimi
vetëm studimi, nuk i kthen fiktive
atë!... Ta atribuoj.


17-03-2015




X

Pasionet e saj?...
Të ftohta!
Ato dhe pse më ngjallnin vdekjen
Ironizonin!...
Sarkazmat e saj
I zbërtheja
Dhe më zbërthehej!... Mbi bukuritë
ajo, guxonte.
Jetës përqafuar!... Në udhëtim.
 

16-03-2015



X

Në përforcime investimesh
përmbi etik
zgjimet!... Κërkoj t'i mbroj
Si procedura
të luhatura kronologjike
ç'do cilësi
përmes aromave të tua
Nuk mund!... Τ'i rrefuzoj.
03-03-2015




NËNË DHE GRUA

Nuk fshihet dhimbje
e dashurisë
së nënës që dhuronë
zërin, e saj
të ngrohtësisë
na mbush në shpirt dhe në mjedis
ku lidhet jeta jonë.
O ndjenjë, e fotrë e dashurisë
fytyrë, e përkujdesit!...
Kujdesi ndezur na afron
një këshillin dhe puthja?...
Zgjon!... Na mbushni frymë
o përkëdhelje
e shpirtrave të thellësie
skëlqimi juaj, s’ matet.
Prehrin e nënës, s’ vizatoj
veç rri i përqafuar
me dhimbjen e saj, gëzim a ndjenjë
na mbani gjithmon zgjuar.
Dhe zëri juaj kur na fton
dhuratë qiellore, po na zgjon
si një stoli, mbi emocion
mbuluar prehrit tuaj.
Aty ku falet dashuri
nuk ka më t’madhe pasuri
dhe shpresën lini, zgjuar.


2015/08/03



VESË, A SHI?...

Shiu, lëshohej ngadalë
prej lartësive
lagte dritën dhe mua?!...
Më vesonte!...
Gjithë lartësitë e ëndrrës
së arritur
në një potere bubullimeje
kërkoi
mbi zbukurimet, një thyerrje
dëgjimesh
më thyente me errësirat
e një loti
ku vetetimat!...S'e ndriçojnë
dhe ajo?!...
Përçmuar, filloi udhëtimet
nga zbritjet qiellore
ku vetë zoti, nuk e gdhëndte dot
Një sqot!... Zemre, kërkoi
t' na afronte
ëndrrat e vrara, m'i kërkonte
Iluzion.
Dhe unë dhe ti?... Sërish
nëpër dëgjimet
A vriten ëndrrat me një sqot?!...
Veçse ajo, ajo, ajo na zgjon
Braktisjet
ja afroj mes zjarreve të dashurive
sqota nuk mundet
t’i gjurmoj, si psheretimat
Luante
përmes rrëmbimesh, linte
rrefimet, një zë i ulët!...
Kur thumbonë.


06-03-2015




REFLEKSIONE

Nuk di se ku të përqendroj
aq dashuri
aq dashuri përmbi vështrimet!...
Më zbusin!...
Dritën e ikonës tënde
aq ëmbëlsisht
aq ëmbëlsisht mes hënës
depërtoj dhe ajo?!...
Ajo!... Magji,... vështrimesh
më lëshon
po veç me të, nuk ndaj
dhe nuk i fal
gjykimet!... Mbi rreze
reflektimesh
më mbulojnë. Më mbulojnë
dhe shpirtin
ma zbulojnë në dashuri
më shndrit
o bukuri!... Sa lart' m’i ngjit
sa lartë m'i ngjit!..
Vështrimet
mes hënës dhe ty, s'i krahasoj.
S'të krahasoj
dhe pse gjurmoj mes neteve
në dritë
mbi dritën?!... Oh!... Dritën
pas teje
aq ëmbëlsisht e përjetoj
kur rifreskon!...
Rrethimet.


06-11-2013




PA FRESKI

Udhëtoja!...
Kalldrëmeve aty ku gurët
grryheshin
trokitjeve dhe lodheshin
ashpërsisë
së njerëzve!...U harruan.
U harrua!...
Edhe qyteti dhe bashkë me të
kënga!...
Ηumbiste, bukurinë e saj
po vyshkte
me gratë!... Freskia
varosej kokulur.


16-02-2015

Rrustem Gërguri - Pesë poezi


MALLKIM

Në këtë rreth të mbyllur
Të çmendurish – lirie!
Vetëm shpirti i flijuar
Nuk flet kurrë për vdekjen…
Përditë plagë kujtese
dhimbshëm pikon - harresën!



LUM NE PËR TY,OJ KORÇË!


7 Marsi 1887

Mbi një shekull cingërimë e ziles së parë
Nisur në jehonë shkronjash atdhetarie.
Flijime sakrifikash në gjak ,njomë e larë
Të frymojë Korça me shpirt arbërie!

Marsi epik në heroizmin e ringjalljes
Miliona lulekuqe në ngjyrën e gjakut.
Portrete flijimesh faqeve të abetares
Portrete lirie në ballë të oxhakut.

Lum ne për ty ,oj Korçë krenare
Për florishkronjash arbërisht.
E përjetshme ngritur lapidare
N`zhbërje shkronjash greko-turqisht.

Kolonë shkollarësh në pafundësi
Zgjatur ndër shekuj përditë bimojnë.
Duke zënë dije rrugës për etni
Hartën e coptuar duan ta bashkojnë.

Andaj, kjo ditë dhe cilado tjetër
Është e mësuesit ,abetares arbërore.
Zemra e atdheut hedhur në letër
Pikturë lashtësie, që jeton prore!



TË ZËMË MËNGJESIN …

Sikur të lindem edhe një mijë herë,
do doja gjithnjë të lindem shqiptar.
Madje dhe mijëra herë të vdes i tillë
Ç`farë janë rreth meje,tërë këta gomarë
Gjithmonë e korrë, atë që e mbill.

Në treg jete cili e shpjer shoqin
Njeriu gomarin apo ky njeriun.
N`lëngatë përtacie veten e shfaqin
Ata që bëjnë gjumin, bashkë me ariun.

Jeta është sfidë dhe furrë e përditshme
Aty ku pjekë bukën me djersë e mundim.
Vetëm gomarëve u vjen e gërditshme
Barra e thesit që gatuan atdhetarinë.

Trishtuese për veshin kur dëgjon kopalla
Se asgjë në vendlindje nuk shkon mbarë.
Në vend taxhisë sa herë hahej dhe talla
Që të ruhej fara, derdhur kudo n`arë.

Andaj,të zgjohemi siç na zgjonte gjeli
Të zëmë mëngjesin me rrezen e parë.
Se kënga e kënduar e ndonjë teveçeli
Ikur nga atdheu-vetëm për tradhtarë!



SHQIPES ARBËRORE

Unë gjithnjë fluturim e kam jetën
O djall sllavi, që s`njeh t`vërteten.
Lartësova qiellit të dëshmojë Arbërinë
Të bindi ty dhe mbarë diplomacinë

Së harta e grisur me shekuj tradhëtie
Do kthimin e vet në skicim etnie.
Gjersa shpirtit i arbërit në fushë bënte lojën
Dhe unë lart qiellit në roje – fluturimin.
Desha të bindi, se s`ta kam kurrë drojën
Shqipe arbërie, që kurrë s`njeh dorëzimin!

14 tetor 2014



MJERIM …

Për shumicën e komentuesve,
sidomos partiakë,
FB është bërë si dephane.
Sa herë ju vjen, turr e vrap  dhe - bane…
Aq fort e dhinë ,sa dhe erën nuk e ndinë…
kur avokatojnë për partinë!!!

Këto thika helmi
Që mprehën aq lehtë
Adresë e porositur na vijnë
Të tillë janë, vetëm të mjerët
Qe shesin lëkurën për partinë!

Sonntag, 22. Februar 2015

Ramadan Emini - Ide të plagosura


IDE TË PLAGOSURA

Sonda e mendimit
futet thellë e më thellë
në damarët e heshtjes,
në të errëtat e pathëna
në muajin e parë të vjeshtës.


Ide të lagështa nxjerr
nga thellësitë e errëta
të pusit të heshtjes,
të shtresuara aty me kohë,
të shpuara nga maja e heshtës.


Ide të plagosura rëndë
nga brejtësit e kohës,
fashuar me gjak e me lot,
të pathara akoma në diell,
duken si mumie, ashtu kot!


Mbi ide ndërtohet tërë llogosi,
qofshin të lagështa,
të leshta apo të thara,
vezën pa qime e din dhe qerosi,
thonë, fjala ishte e para.


Nëntëdhjetë e nëntë herë
në të thënshin i marrë,
ti mos u ligështo,
me shportën e vogël të ideve
një murë të vogël ndërto!


(R. Emini, 20.02.2015)

Maxhun Osmanaj - Dy poezi


Në Kalanë e Krujës

Në Kalanë e Krujës
Takova historinë
Gjergji më priti i pari
të tjerët ballëlartë më dolën para:
Zaharia Gropa, Pal Kuka, Lek Dugagjini
Tanush Topia, Mamica Kastrioti
Vrana Kontri, Gjergj Arianiti
Unë dardani i vogël i Dardanisë
T’i pashë rrënjët në shkëmb
këmbët në gurë, rrethuar në qëndresë mur
vizitorët e huaj flisnin me epikën
dilnin t’ushqyer me t’vetmen porosi
Gjergji, balli i kombit
Paska ruajtur ndër shekuj
të djeshmen,të sotmen, të nesërmen Arbëri
kalasë ia putha kujtimin
iu përkula legjendës - burrërisë
ende gjurma ndër shekuj
mbetet e gjallë, promethe e krenarisë  


Krujë, gusht 2014



Kam me ardh’ tek ti një ditë

Kam me ardh’ një ditë tek ti
Atëherë kur fare s’më pret
T’gjitha dhembjet,ndjenjat,gëzimet
Humbjet,dështimet,fitoret
Do t’I përziej në një trajtë
Do t’I dhuroj në buzët tua
Mos I kafsho as mos I përbuz
Se janë nectar e kohës së largët
Në humbëtirën e kohës na u trenten
Tash kur majat e bjeshkës me dëborë
Kanë mbuluar padrejtësisht fatin tonë
Prano si relikte, si gjurmë
Një dëshirë të djegur në flakë
Një dië fshehtas kam me ardh’
Si ushtar i një beteje të gjatë
të gjitha trofetë po i ruaj për ty
do ta zhvillojmë prapë një betejë
epilogun e dua pa fitimtar
vec shpirtit tënd tgjitha kam me ia falë.


Shtator, 2014

Hysen Këqiku - Tingёllima poetike

  • Tё gjithё krijuesit e relievit kombёtar, qё jetёn e shkrijnё pёr varg sublim, i pёrshёndes me kёto tingёllima, tё shkruara nё vitin 1966/67.
Nga vepra "Vegim i përflakur"
1.
Dielli ka lindë me kohë e toka e djegun dritë nuk ka
Do re të zeza skëterrë edhe frymën na e kanë zanë
Kaherë shiu pikamadh arat mbi shkrumb nuk i ka la
As bilbili kangën për blerimin e tharë nuk e ka thanë


Reskëterrat kalërojnë si ushtria e mundun në ikje
Dhe asnji pikë loti nuk e lëshojnë në grunajën time
Livadhi i etun ashtë përshëndetë me lulet në fikje
Edhe fiku para shtëpisë së vjetër ka po ato lëndime


Therrat në kodrën e gjatë rrijnë në kambë si ushtarë
Në roje të lodhun e të këputun tue e pritë nji ditë
Ta marrin hapin nga kanë ardhë, pa pritë, sa ma parë


Diell, pash rrezet e tua, qite synin tand nga ajo re e zezë
Mos më le me përcëllimën e ftohtit e me mërzitë
Se do ditë në kujtimet e mija janë bjerrë e janë ndezë.


2.
Bjerrë janë do ditë në kujtimet e mija e fare ndezë
Medet edhe copat e janxhikut me do thërrime buke
Kanë mbetë të uritura, sa keq, me fytyrën mërdhezë
Si barka ndër valë e kapun aq fort në fyt për kuke


Kalojnë e nuk ndalen ernat që ftohin e ngrijnë
Edhe bubullima e vetëtimës përcëlluese flakënon
Pas krejt asaj lëbyrje në heshtje shpirtënat nxijnë
E krrakama e korbave mbi mue pushtetin forcon


Ani, edhe veten e lodhin se pashpirtësinë e shfaqin
Në fytyrën time pa shend i mbetun kaherë në rrethojë
Drynat që i prodhoni zemrat e të gjithëve nuk i kënaqin


I mbetun nën hije të zezëresë – pritjen jam tue e forcue
Në mbitokën time qiellin e kaltër e kam mbulojë
E zemra ime nuk dorëzohet ka me u rritë e forcue.


3.
Zemra ime nuk dorëzohet ka me u rritë e forcue
23 vjetët e mia korbat i kanë nxi e ba skëterrë
Ku janë rrapët që nëpër lufta janë nxi e shkrumue
Në Arbëninë e Vogël edhe krojet janë tha e shterrë


Udhëtari me buzë të shkrumueme nuk e ndal hapin
Ia ka msy e Ai patjetër se ka me e gjetë Itakën
Thirrjet e shtegëtarit të dritës ia shpejtojnë hapin
Edhe nga qafa nuk vonon e ka me hjek lakun.


Myku e ka mbulue e me kurgja nuk dallohet
I lanun në nji lagështi ku edhe gaforrja jetën e ban
Si zemra ime eshka, në trup të rrapit shkrumohet


Në këtë pikë të acarit arat e mia dikushhiqi i shkel
Nuk i skuqet fytyra, fytyrë nuk ka, nuk ka as gjan
Kali i Trojës – kali. Në vendnumërim ka ngel.


4.
Kali i Trojës – kali. Në vendnumërim ka ngel
I pëlqen hija e zezëresë mbi kokat e kreshtave
Mbyll pas perdes së mjegullës. Shtigje nuk le çelë
Qeni i tërbuar qen. Në vrap i uritur pas eshnave


Andej hedh hapin. Vajin e kujën e le mbrapa
Me bekimin e burimit të ditëzezës, korba
Në tokëbukën tonë pogaçe val, hedh hapa
Të duket e pa shije fare e pa krip edhe çorba


Në faqe të bjeshkës, në dritën e bekuar të ditës
Nuk fshihet as gjilpëra, le më kërbaçi në dorë
As në shtegun e ngushtuar aty në cakun e pritës


Dije nuk ke forcën të na e mbyllësh fare frymën
Edhe bima, si thua në këtë vend, të mos ketë kunorë
Dora jote nuk ka me mbrri ku e hudhë ti brymën


5.
Dora jote nuk ka me mbrri ku e hudh ti brymën
Bukurija e vrame kurrë nuk e humb krejt pamjen
Perëdimi asht i gjallë, nuk e humb kurrë frymën
Vera e ndihmon vjeshtën – të dyja e flakin skamjen


Skërmitjet e tua do të shurdhohen. Afër në një ag
Në cep të nji teposhteje mbrri – veç që s’je gremisë
Në grafite do të svorcohen të gjitha ato vrragë
Dhe, lotin do t’ia fshijësh pjellës së vegullisë


Dielli asht imi sa edhe i atij në fund të botës
Sa rreze për ty aq edhe për mue do të ketë
Jemi kalit, pjekë e djegë edhe në valë të shqotës


Rradha e teposhtëzës për ty do të afrohet
Ke me përjetue patjetër në këtë të vorfunën jetë
Sigurisht apokalipsa para meje ty do të këndohet.


6.
Apokalipsa sigurisht para meje ty do të këndohet
As nuk ke me pasë vajtuese në rruzullin vezullor
Se ma le sofrën fare të zbrazun pa asnji trohë buke
Në tokën e etënve e të gjyshstërgjyshave – skamnorë


Ani, xha Dema im e ka mjeshtrinë e shkallëve të nalta
Dikush zbret poshtë e tjerët ngjiten atje m’u në maje
Keq për ata që në vend të amblave flasin fjalë të tharta
Se këtij vendi mjaltë e keqja gjithmonë i erdh prej teje


Kudo acar e mjegull përzie me skërmitje e lavërima
I solle nga Bungu e Vistula jote bashkë me bisha
E lype, e gjete, nga e keqja që të vjen me shungullima


Mbolle acar do të korrësh përcëllimë –tha nji poet
Po në trupin tand ka me t’u ngri fare edhe këmisha
Bane gropë për tjetrin, në ta ke me ra vetë


7.
Bane gropë për tjetrin – në te ke me ra vetë
Shumë herë asht krye prova e kësaj thanieje formulë
Vetë muza nuk e lodh poetin - fjalët në letër ia qet
Dhe, në dy gjuj para tij e sheh sa e sa herë përkulë


Muza dhe poeti endin pëlhurë të bardhë nusënije
E zbardhin edhe ma te skuta bashkë me lule prilli
E uron pranvera për pikat në fytyrë – sheja pjekunije
Vashën me rrahën përmes koke si një rreze dielli


Atje shpat me shpat kush ta lëshoi si shej vezullimin
Mos vallë flokët me valë liqeni t’i shpupurishi puhia
E në gropëzat në mes faqes, kush ta fali kuqlimin


Uni dhe unë tok si Skënderbeu me shpatë, atëherë
(Kur çallma sillej rrotull atdheut si edhe tradhëtia)
Kujdestar mos me lëshue mbi Prishtinë zjarr e vnerë


8.
Pa pra lëshonte sipër Prishtinës skëterrë edhe vnerë
E unë mbi letër me maje lapsi hedh kokrra fare
Kënaqem dhe e shof se afër më afrohet një verë
Me nji diell plot rreze të ngrohta e margaritar


U mblodhën e u mblodhën në nji vend kuvendar
Djalli e lubia me helm nepërke maje gjuhës së gjatë
Për zgjerim territori diku t’i ngritet në shesh lapidar
Me Biblën në nji dorë e në tjetërën, e mprehta shpatë


Kryekeqi me kuje e buje, e fitoi pushimin – bekimin
Në “Qytetin e Bardhë” me zemrën e zezë Shumadi
-E shlyen nga letra e bardhë në atë kuvend dënimin


U betuan fuqishëm në bubullimë e në vetima
Ylberët pas çdo shiu do të dënohen për tradhëti
Me futje në vrima miu, ku i rrok shungullima


9.
Më tutje nëpër vrima miu ku i rrok shungullima
Nji njollë e zezë u hoq të tjerat mbetën shtrimë
Ecja jonë me opinga. Nuk duhet me pasë rrapëllima
Me heqje barku – të sëmutë, të krrusun, të pangimë


Rruga nuk na çon nëpër rrafshe. Ajo është me thera
Nëpër lakesa me përgjime të fshehuna ka plot lubia
Nga veriu na vjen ftohti, nga perendimi nuk fryn era
Galuac, në plangun tonë ilir – vend ka zanë shumtia


Bariut me kërrutë përsëri po ia sulmon delet ujku
Ujku qimen e ndërron po zanatin kurrë – tha plaku
As pllugu nuk erdh. Në arë me parmendë mbet bujku


Litari asht mykë. O njeri, nuk i durohet kundërmimi
Do të kalbet fare dhe nga qafa do të na hiqet laku
Ditë për ditë eci dhe në ecjen time më rritet besimi.


10.
Ditë për ditë eci dhe në ecjen time më rritet besimi
Legjendat nuk flejnë gjithmonë atyne u del gjumi
E vërteta për rrashtin tim ka me dalë nga ngujimi
E vërteta ka me lindë, në gjumë nuk bjen lumi


Bukurija e ka madhninë, ajo nuk duhet me u brejtë
Unë e due dhe e kultivoj këtu në vargun tim hollak
Nji grue e meçme ka thënë “Rri shtremtë e fol drejtë”
Në tokën time jam, heu! në tokën e lame me gjak


Lulet e brymosuna rrajtë i ruejnë thellë në dhe
Mbretneshë në mes tyne lulëkuqja me madhështi
E ruejnë të ngrohtë bukurinë atë e kanë për ne


E thrrasin verën me afshin e tyne të rreshkun
E marrin ngrohtësinë e saj me të tyne veçanti
Për freskim strehimi e lusin malin edhe bjeshkën


11.
Për freski strehimi e lusin malin edhe bjeshkën
Aty lahutari plak prore shtriu jehonën e lahutës
Tue ia dhanë forcën për me i përballue stuhitë
Tue stolisë trimin legjendar me artin e luftës


Dhe, foli lahuta, foli... me trollin e ndamë të etnisë
Nuk ishte kangë, kanga asht vaji i burrit – thonë
Dhe, do të flasin vrragët e thella – plagët e etnisë
Sa ma parë që të mundet mos të na bahet vonë


Mos të na bahet vonë – o burrë i dheut shqim
Merre forcën e shkambit - trumbeto për lirinë
Atdheu po na thërret, po e lyp gjakun tand o trim


Gjashtëdhjetë e pesë, u banë gjashtëdhjetë e gjashtë
Rruga e gjatë prej Shupi nuk mbaron në Prishtinë
Kurrë ajo nuk mbaron – për nji mot të nxehtë.


12.
Kurrë ajo nuk mbaron – për nji mot të nxehtë
Vetëdija asht pjekë-ajo ka me dalë nga korniza
S’mundet me u pengue vera – ajo vjen e lehtë
Edhe nëse asht e shtrueme me thera e me driza


E di se koha ashtë ende shumë e sëmutë, ka lëngim
Ethet mesjetare e kanë mbërthye thellë në ndërdije
Ato janë të forta me molisjen e acarit shkatrrim
I kanë shortue në tavolinë në tanësi e fije-fije


Butë flasin lulet me gjuhën e fluturave në fluturim
Me dro të mos rrëshqasin në dimrin e verës ngri
Butë u pikin lotët në atdhe, mbushë me ngashërim


Eh, sa lehtë bie shi dhe ylberi nuk duket askund
Retë njana mbas tjetrës vrapojnë me nguti
Errësina pa dro dentësohet e keqja nuk ka fund


13.
Errsina pa dro dendësohet e keqja nuk ka fund
Në shtratin e lulëkuqeve thuren andrra të trishta
Ma të trishta se kobi i nji zezëdite të pafund
Të nji kohe paslufte me premtime fare të brishta


Saherë u vesh e u zhvesh nga mjegulla bjeshka ime
Saherë pritëm me na ra hana në harkun e vetullës
Jo. Vetëm ditët i hajshim me mëngjeset në kapërdime
Llavat e qenve të egër iu mërzitën edhe bjeshkës


Koha e hinit – tha plaku me shkop të lakuar, si jeta e tij
Nuk ashtë në gjumë të harrimit, as andrra nuk sheh
Dhe, mbeti në kotjen e tij, tue shprehë lodhje, pafuqi


Tash si me zbritë kësaj teposhtëze, pa u rrokullisë
E dije me ate që e bana luftën për liri, sot nuk më njeh
Më thoshte vëlla, sot mohon nuk të kam as farë as fis


14.
Më thoshte vëlla, sot mohon nuk të kam as farë, as fis
Kur dergjej tinëz edhe kolli i thatë në kokë të skiles
Duke vendosë tufë njollash në kapelën e kokës sime plis
Në shkolla të hapuna, ku thureshin rregullat e hiles


Atëbotë era e pluhnueme ndiqte stinët e kafazueme
Kur ngritej dhe temperaturë e naltë e pluhunit të kuq
Atëbotë kur grunë nuk mbinte në arat e shkretnueme
Kur edhe numrimi për nji ditë të bardhë shkoi huq


Çiftelisë i kishin ra dhamtë tok me kangën e tretun
Në nji hapsinë vakum nga nuk dilte zani i shterrun
Kur nga hana vinte thirrja: Drita nuk ashtë e tretun


Dielli nuk e shteron dritën. Ai derdh në hanë përnatë
Ai do ta ngrohë edhe trupin tim me kangën e bjerrun
- Çiftelisë do t’i shërohen dhamtë për kangët me fat


15.
Korbi me arnat e mykun edhe trupin ka me stolisë
Kolli ka me ia brejtë pejzat e gënjeshtrave të zeza
Kujtesa e prishun ka me ia hup aftësinë me dërdëllisë
Drejtësia nuk fundoset, ajo forcohet nëpër breze


Muzë, kam me ta dhanë nji pranverë me lule dhuratë
Se m’u bane shartuese e vargut, plot me psherëtima
Ma forcove ecjen të mos i bahem kobit vëlla i shtatë
Se do të humbsha nëpër labirinthe plot me farfullima


Do t’më tretej plisi, simboli i zemrës sime të bardhë
Do t’ më sosej kanga e prrallës sime, mbetë me njerkë
Më udhëheq, o muzë – me fatin drejt rrugës së bardhë


Hyjnoje pra, o muzë, bekimin e vargut vjersharak
Jepi krahë të shkojë në kullën e hapur fare pa hjekë
Të fluturojë me krahë shqiponje mbi Gollak e Karadak


Vaksincë
1966 -1968



MAGJISTRAL

Që kur e ruan këtë psherëtimë, si dhembje në shpirt
Edhe e miklon me ofshamë. Vallë, ku e kishte qelinë
Fjalë shpirti, prore duke e thirrur për të dalë në dritë
Se e dëgjove muzën, kur të kapi për dore me mirësinë


E strukur në palë paje, fare pa e humbur sublimën
Radise pa reshtur, hap e gjurmë. E gjete të strukur
E kape për dore me miklime të atëhershme vezullimën
Dritë e kohës edhe sot më flakëron njësoj e bukur


Eroj hapësirën e vegimit të lodhur në vendnumërim
Sall heshtjes, fort i përkulem edhe sëndisjes durimtare
Ty, o pjesa e djathtë e jetës. Ty, syloti im në vrojtim


Ashku e rreshku na përcollën me psherëtimat në hapërim
Nemitja nuk na shoqëroi askurrë në ecjen tonë vertikale
I fortë – strall për gurkala. Në qëndresë hapi yt e hapi im.


Gjilan, 2008