 |
| Ymrije Beqiri |
Ymrije Beqiri lindi në vitin 1971, në Dubofc të Vushtrrisë - Kosovë. . Qysh në mësimet e shkollës fillore ajo filloj të merrej me shkrime, kryesisht me poezi. Poezitë e saja kanë përmbajtje dhe tematika të ndryshme për jetën, vendlindjen e saj, qytetin e vjetër, por më së shumti ajo i kushtohen poezive për fëmijë. Përkushtimi i saj i palodhshëm me fëmijë në kopshin “Foleja” në Vushtrri, ku punon; ka bërë që pjesën më të madhe të shkrimeve t’ia kushtoj fëmijëve.
Dëshira e saj për t’i botuar ato poezi dhe shkrime është e kahershme. Por, edhe në pamundësi për t’i botuar poezitë dhe shkrimet e saja, Ymrija gjenë prapë forcë dhe kurajo të shkruaj sërish poezi, të cilat i ruan me nostalgji.
Jeton dhe vepron në Vushtrrisë.
Poezi nga Ymrije Beqiri
TË PRES GJERË NË VDEKJE
Çdo mëngjes kam mall për ty
Më duket sikur jam në ëndërr
E pafuqishme pa ty jam
Sikur nuse pa dhëndërr.
Humbe u trete nuk di se ku!
Unë e vetme me askënd s’flas
Kur je e vetme asgjë nuk ke
E qaj çdo natë si me buzëgaz.
Kalojnë shpejtë ditët e netët,
S’harroj kurrë unë mallin tonë
Numroj ditët e numroj orët
Gjerë të arrij në një milion.
Gjerë në vdekje unë ty të pres,
Nëse kthehesh e s’e di kur!
Por, një premtim që ta kam dhënë,
Atë nuk do e shkeli kurrë.
FOTOGRAFITË
Si kristal në dorë i mbaj,
Albumin me fotografitë tua
Qesh me ty e këndoj pastaj
Por kurrë një fjalë ti nuk ma thua.
Jo nuk flasin fotografitë
Kur i shikoj më mbajnë të ndezur
Si nyje më janë lidhur në shpirt
Ndjenjat për ty më mbajnë pezull.
Sa atje, e sa këtu më qojnë kujtimet
E çdo vend shoh imazhin tënd
Fytyra mbushet me lot e buzëqeshje
E unë jam prapë të njëjtin vend.
FLASIN PAS SHPINE
Sa shumë jam etur për një pike ujë,
Duke pritur dikush t’ma thotë një fjalë
Qëndroj në rreze dielli, sikur një zog,
Por, sot askush pran meje s’u ndal.
Më shikojnë si një statujë të hekurt
Qëndroj kështu sepse dua të vërtetën,
Për të drejtën dhe vendin tim
S’kam ç’të jap më shumë, veç jetës.
E unë ashtu qëndroj e heshtur
Shikoj të tjerët që përshpërisin mes vete
Sa shumë i urrej kur flasin pas shpine,
Atë ves të shëmtuar që te ne ka mbete.
Shpesh më bëhet sikur dua edhe të vdes
E mendja më thotë se do zgjohem sërish,
T’i shohë çfarë flasin pas ikjës sime
Të ringjallem dhe t’ua prish gëzimin.
