Buqetë poetike nga Demush Mehmeti

Demush Mehmeti

UNË HALLI JEM

Kur e mendoj se mundësh dhe të më mungosh
Melankolia shtonë peshë
Frymëzimi zbehet zbret në pentagram
Nostalgjia vallëzon në vallën e vet
Dashuria çan errësirën 
Ndriqon por si një yll drite në mesnatē

Pandalshëm eci tutje me peshën e times barrë
Luhatem në timin drejtpeshim
Thërmohem kurmit tënd

Në panteonin e altarim tim digjem dhe fort
I mbeturi hiri im s'do më tretet 
Shkrirë në tëndin shtat
Damarve tu notonë

Po mundi ndodhi tretja ime me vruallin hov
Çdo gjë s'do mbaroj
S'do shuhet flakë e dashuris drit jete
Të lëviz rrjedhë kthjeltësi lumi i shtratit tim



VETËM NË VARR

Netë të gjata dimri ishin si kjo natë 
Acari grinte si dhëmb ujku motak

Me rrëfime legjendash u ritëm
I joni zjarr i afsh rinie ngrohur na ka

Në për mendjet tona oaz freskie
Plot dashuri thurrëm ëndrrën tonë

Dhe ca ëndrra quajtur mëkat
Lindur në kërthizë jete
Rrëfim për vetëm në varr!



ME KËMISHË OZONI

Në ndarje stinësh sikur na shkruhet dhe lexohet fati 
Zymtësi e frymës së vjetër pshtjellonë
Në rrema rrezesh verbueshëm shëndritë e reja
Nën ortek akullnaje flenë gjallëria
Të shpërthej
Atë sy pranvere pret

Në trotuare kalldermi djalli thenë këmbët
Baltosjet lakuriqosen s'kan ku me u fshehë

Kahja rrugëtimit zgjatët mprehë tehun e saj
Ngulfatët ndërdia e jonë 
Ruhet për ditët që do na vinë
Prapanicës së vet e liga kruanë brirët 
Në vrimë bataku i thenë

Në grumbuj prush kohe digjet oksigjeni 
Flakët fikët në zjarrin e vet
E zeza tymnajë s'ka çka na bën 
Me këmishë ozoni u mbështjellëm dhe ne



UNË I PAGJUMI

Orëve të vona në pikë nate 
Kur s'kamë gjumë
As një fjalë goje ske me kënd me ndrru
Të gjithë flejnë 
Të pagjumët jo s''kanë kohë
Të merren me mua
Sy hapur rrinë 
Thurrin ëndrrën e vet
Ndoshta me ketë timen ëndërr 
Pikëpjekën diku!



MUNDEMI

Mundemi dim ti kujtojmë dhe dhimbjet 
Përuljet
Të panumërta janë
Kufi s'kanë 
Na takon dhe tē kerkosemi pak
Kemi tonën krenari
Bëmë historinë
Derdhëm djersë 
Gjak
Brumosëm tonin fat!...



NDOSHTA

Ndoshta dhe unë do iki një ditë e do shkoj
Do dal atje ku janë tu dalë
Ndoshta do ndahem
Nga ku kurrë s’kam dashtë s’dua me u nda

Ndoshta do iki nga ku më kanë lavdëruar
Lavdrimi vërbuar nuk më ka 
Kurrë nuk jam hidhruar
As i fyer nuk jamë ndier
Kur dhe pa të drejtë keq më kanë sharë

Ndoshta dhe kam gabuar 
Vetëm për një të mirën ditë më të bardhë
Pandalur ecēm me hapin tonë kokëfortë
U rritëm plot shpresë
Mbushur dashuri jemi mplakë
Tani vjen tuj u zbeh donë dhe me u vetëvra



MALLKIMI

Një e plasur zemër nëne rëndë mallkon
Ngjyrë fjale zjarr

Dhimbshëm
Me plot hidhërim
M’i marrësh t'ligat m’i marrësh

Gjuha tu thaftë në gojë 
Me gishta folsh

Të plasshin sytë n'ballë të plasshin
Dritë e ditë mos pafsh

Dhe më e vogla kafshatë të mbet në fyt
Mos paç bukë në sofër

Rrënja e fëlliqtë  mos tu shtoftë
Dalësh fare dalësh



ËSHTË MIRË

Të flasësh për dashurinë bën 
Është mirë
Dua 
E ndoshta s'di

Krejt si duan mundën ta quajn
Ta lavdrojnë sa mundën
Ta shajnë siç dinë

Mund të lutem ketë e di
E paçim përherë 
Kollare gushe stoli

Lule bimë shpirti
Banor zemre ngrohtësi

Flakë drite në gjerdek lumturie



KAH DO FRYEN

Në ndërrim stinësh ndrojtjet zënë vend
Në kryqëzim ere ndihesh trumcak
Në hovin fill i ri
Të rejën duke pritur të vijë 

Barrë e stinës së ikur rëndë rëndon
Me rrezët e saja ndriçuese
Dhe motin e lig

Rëndon brenga për stinën e re 
Vallë si do jetë

E ngritura erë vallë kah do fryn
Në shi furtune lagët shpresa
A do freskonë vesë e mëngjesit t'ri
Mos të na lëndohet e shejta dashuri!