Dienstag, 26. August 2014

Agim Gashi - Pse qanë nënë Pranvera

 
PSE PO QANË
MOJ NANË PRANVERË?
 
(Inspiruar nga vaji i nënës Pranvera Abazit së cilë
burri ia rrëmbeu djalin Erionin për ta derguar në Siri
me e ushtrue për të prerë koka njerzish)
 
Cila nënë po e derdh lotin
Dhe kërkon birin e saj?
Kush ja mori e ku ja quen
Atë pjesë shpirti ku ja lanë?

A mos vallë kështu tha Zoti
Që Pranvera n´pranverë me qa?
Fotot e t´birit 8 vjeçar
Me lotë nane me i la.

Jo o njerz kështu s´thotë Zoti
Por thonë “hoxhët” kriminela,
Me na e prish Arbëninë e dashtun
Anmik ma të madh skishim te dera.

Qan e qanë nana n´derë t´shpisë
Ja merr çantën me libra plot,
Në klasë të tretë ish Erioni
Në toka t´Shamit ai gjendet sot.

E derdh lotin ia thotë vajtimit
Për t´vetmin djal që ja fali Zoti,
Ku u tret ngrohtësi e t´birit
Sa me tmerr po i shkon moti!

Kush ja prishi shpirtin babit
Me marr´ t´birin me que n´Siri?
Tetë vjeçar me ja msue zanatin
Kasap me e ba me pre fëmi?

A kemi shtet ne a kemi zemra
Ku ashtë vyrtyti i shqiptarit,
Ku janë traditat tona kombëtare
Ku amaneti i të parit?

II
Qan dhe qanë nana Prenverë
Duhet të qan edhe tanë atdheu,
Kur pren koka nji shqiptar
Me gjak krimi ulet dheu.

Po ku jeni ju luftëtar
Që kunder serbit mbrojtët atdheun?
Ju t´vërtetit ngrituni n´kambë
Se prap ndihmë kërkon atdheu.

Unë e di që mbetët pak,
Shumë na dolen kriminela,
Që e shiten tanë atdheun
E na prunë terrorist te dera.

Sa shumë shokë më nuk i keni
Varen edhe e vranë veten,
Kur tradhëtarët e moren shtetin
Ma të zezë se t´shkaut na e banë jeten.

U sulen të poshtrit si hijenat
Me plaçkitë çdo gja kombëtare,
Me i vra ma t´mirtë e kombit
T´u shkelë gjakun e t´u shkel varre.

E ndanë atdheun në teritore
Si Al Kaponet haraç me qitë,
I vraftë mallkimi i këtij populli
Mos e pafshin të bardhen dritë.

Terroristët ardhë nga lindja
Shkollun e blenë hoxhollar,
U ndertuen plot xhamia
Me e fshi trunin kombëtar.

Paguen mirë edhe pushtetarët
Me parat ardhë nga Serbia,
U la atdheu n´mëshirë të krimit
Në krye të ligjit udhëheq mafia.

III
Sa shumë nana sot vajtojnë
N´toka t´Shamit djemt po vdesin,
I lanë motrat pa vllazni
Ato nuse kot po presin.

Ti Nanë Pranverë po ndale vajin
Miliona nana në krah i ke,
Sot me Ty po e ndajnë dhimbjen
Edhe luten për atdhe.

Dil një ditë oj Nanë Prenverë
Në Prishtinë ti rroke vallen,
Të gjitha nanat në demostrata
Zotit e Botes me ja qa hallet.

Me i thane ndal terrorizmit
Fëmijt i kemi vetë me i rritë,
Jo me i ba kriminela
E me pre n´fyt fmijë me thikë.

Dhe ti o populli im i dashur
Pse tu mbyllen syt e tu?
Qohu n´kambë ndrysho atdheun
Se ma nuk mundemi me e shpëtu.

Unë po pres me ma que lajmin
Me këndu fitoren në tel t´sharkisë,
Se jemë sternipat e Kastriotit
Jo të Shamit, as të Turqisë.

Kur të ndrrohet kjo gardë e hajnave
Do t´lëshon rreze atëherë Kosova,
Bashkë me popull n´varre këndojnë
Adem Jashari e Ibrahim Rugova.

26.08.14

Montag, 25. August 2014

Asllan Dibrani - Brengat e nënës

 
Brengat e nënës
 
Sa e  brengosur  ishe Ti nënë
Kur në errësirë u ndamë 
E madhe ishe moj nënë
Ti kurrë s`me le të vetmuar.
E pa mposhtur mbete nënë 
Prangat në duar kur mi vuan
Në ballin tënd rrudhat ti përshkonte djersa
Në sytë e tu shkëlqente krenaria
Në zërin tënde dashuria 
Të gufonte zemra  urrejtje 
Ndaj atyre që më prangosen
Pa gjumë dhe  pa ngrënë mbete  
Me ëndërroje  ti nënë
Te gjakosur, e  të përmbytur
Të  përvëluar e të munduar
Shpirti i yt nënë i trazuar 
Për vitet që na ndanë me mungove  shumë
Nënë   edhe kur  kisha dhimbje 
Ti me silleshe gëzime 
Në vizitë  në mes grilash 
Përmes teje nënë 
E shihja Pranverën  me lule të bukura
Edhe vjeshtën shumë ngjyrëshe 
Me mbrëmje dhe  muzgje të kuqërremtë
U çmalleshim  me shikime
Nga kafazi   i burgut me grila të  trash  
 Pa mundur të përqafoj 
Edhe se kisha ndryshuar i tëri 
Edhe se u shtange  në shikimin e parë 
Qëndrove krenare 
As  pikë loti nuk lëshove pran armikut 
Ma ngrohe ti zemrën  nënë 
Më dhe forcë dhe nderë
Atëherë mi  shërove plagët e torturave
Kështu ikën ditët  e netët pa gjumë 
Ikën javët  e muajt, pa mua nënë
Na ndanë vitet deri sa u përqafuam.

Kushtuar nënës sime nga burgu i Nishit 1987 Serbi 

Sonntag, 10. August 2014

Rrahim Sadiku - Flet Adem Demaҫi


Gjallë mbaheshin muzat,
në Ilirikun e vjetër,
frymë qëndrese përhapej
betimit në tokë e qiell,
shekujt e robërisë
dot s’ngulitnin terrin,...

besimi bëhej diell.

2.
Që nga prapa grilave
Adem Demaҫi fiste,
fymëzonte në Atdhe:
“Mund të na burgosni,
të na vrisni mundeni,
por si të gjallë
nuk nënshtrohemi ne!”

Ai ishte liri:
freskonte mendjet,
qetësonte zemrat,
frymëzonte ardhmëri:
si jeta e dashur,
sa bota e vjetër
vinte buҫima:
atdhedashuri!

3.
Hapësirës shqiptare
shpresës së madhe
populli mbushej krenari
me ode këtij dheu,
me të pafund dashuri,
bari e guri, ara e mali
me etje rrethoheshin,
prej thellësisë toka gjëmonte:
“Adem Demaҫi kërkon liri!”

4.
Ai nuk ishte në pamëshirë të perëndive,
urrejtja njerëzore e mbante lidhur,
dashuria për njeriun e bënte yll,
të ndriҫonte rrugën e fitoreve,
popullit të vuajtur t’i bëhej diell!

5.
Iknin vitet
Ai atje,
Feniks e Orfe,
Mujs e Skënderbe…
Hero i gjallë
në legjendë shndërruar,
ushqente mbamendjen:
mbi këtë dhe jetojmë
për të kujtuar vendin e të parëve,
krenarinë e lirinë
ta kemi në zemër të të gjallëve.

6.
Thonë ka folur Zana e Malit:
“Po na zgjohet shqiptaria,
po vrapon për dituri,
e ka mendjen plot liri,
e ka syrin ardhmëri!”

Thonë në qiellin murrëtuar
një shqiponjë e zbukuruar,
rreth e rreth ka fluturuar:
“Tokë ilire, i shtenjti dhe
vend qëndrese me shekuj je,
Adem Demaҫin simbol e ke!”

Thanë në zemrën e shqiptarëve,
një me gjakun e të rënëve
me amanetin e të parëve
është dëgjuar një betim,
një betim si kushtrim:
“O, po, po, ai djalë trim,
ka zënë vend në shpirtin tim!”

7.
Dalë nga kjo tokë,
përjetësisht dashuruar në Atdhe!
Burgosur e dërguar larg
mbeshtetur fuqishëm
në secilën pëllëmbë të hapësirës arbërore
në secilën pore
ku shqip merr frymë ky dhe!

8.
Dhe pranverë ishte
mbi dimrat e ftohtë
viteve të robërisë,
ushqente të uriturit,
mëkonte plagët e trimave,
kudo frymëzonte vrulle jete,
ishte simbol i mirësisë!

9.
Populli të panumërta herë e tha:
“Ne jemi Adem Demaҫi,
Adem Demaҫi është na!”

10.
Po na nisen shumë dasmorë
me flamur të kuq në dorë,
me shqiponjën lartësuar,
me plisin madhëruar,
me hapin gjëmim:
“Liri duam, bashkim!
O, liria nuk ka ҫmim!”

11.
Jepet jeta si me le!
Për liri, o, për Atdhe!
Adem Demaҫi është kushtrim:
“Ke të ardhme shqiptari,
do ndodhin mrekulli,
robëria do mërgojë,
Shqipëria do të fitojë…
Po jep populli bijë e bija,
të luftohet padrejtësia!
Nuk na mposht armiku dot:
mendjen bërë e kemi liri,
për liri bëhemi barot!”

12.
Kushtrimeve agojnë ditët e bardha,
pa iu mbështetur vetëm shpresës,
“Nuk ka fitore kurrë një popull
pa u betuar me “besa-besës!”
Që nga prapa grilave flet qëndresa,
në fitore nis e kthehet shpresa!

13.
Kudo ishte burgjeve,
nuk ishte larg,
ishte përherë në vendlindje,
fliste me secilin në Atdhe!
Shtruar etjes për liri,
bekuar ne nga ai,
ai bekuar nga të gjithë ne!

14.
Na largonte dhunë e paparë,
na afronte shpirt i qëndresës,
dashuruar fort pas jetës,
jetën lënë peng për të vërtetën!

15.
Rrugë e gjatë deri te liria,
në mendje ngulitur Iliria,
djegur e pjekur pabesisht,
robëruar tradhëtisht…
Demaҫi fliste rrugëve të mendimit:
“Të mësojmë nga pësimet,
të mos lejojmë të na përsëritet historia,
mbi njohjet e qëndresën
të na njohë e sotmja,
të na gjejë ardhmëria!”

16.
Po vuajmë ne,
shumë kanë vuajtur edhe të parët,
qëkur mbi tokën tonë
u vendosën dreqërit, barbarët…
Diturinë e djallit në mendje ata ngulitën,
veprimet barbare pa ndarë i rritën!
Tokën ilire e lanë shekujve me gjak
e nuk u ngopen,
u dukej pak!

17.
Po ne, o jemi ne,
në këtë dhe,
simbol qëndrese,
bërë të gjithë Atdhe!

18.
Thonë e thonë të diturit në popull:
“Vjen Demaҫi rreth e rrotull,
me rënien e territ
me agimin vjen!
Kujdes: ta nderojmë si duhet,
si e meriton,
ashtu si na meson!
Ti themi me mburrje:
kurdo na vjen
gati na gjen!”

19.
Ardhur Promete,
mbetur Ante,
vazhdues i rrugës me emrin Skënderbe!
“Ne jemi Adem Demaҫi,
Adem Demaҫi është ne!”

mars - nëntor 1990